Canınız mı sıkılıyor? Belki de bu bölümü dinleyebilirsiniz? Böylece neden sıkıldığımızı ve sıkıldığımızda neler olduğunu öğrenebilirsiniz. Sıkılmak, kesinlikle çağdaş yaşamın tabularından biri. Ama artık ona yeni bir gözle bakmaya, onu biraz da olsa kabul etmeye ihtiyacımız var.

"Sen Ben O" podcastini dinlemek için: https://open.spotify.com/show/4Nmm0SwSDbtk828V0Qny4K



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Oğulcan Ayan, Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

31 - Sıkılmak Bazen İyidir

Merhaba, ben Barış Özcan. 111 Hertz'e hoş geldiniz. Şimdi, bir otobüs yolculuğunda hayal edin kendinizi. İstanbul-Ankara yolculuğu olsun. Doğru ya, trende yer kalmamıştı. Biz de ancak otobüs bileti bulabilmiştik. Yolumuz yaklaşık 6,5-7 saat kadar sürecek. Koltuğumuza oturduk ve araç yavaştan yola koyulmaya başladı. Ne yaparız? Ne demek ne yaparız? E oturuyoruz işte yolculuk yapıyoruz ya. İyi de bir dakika ya. Hiç kimse 7 saat boyunca başka bir şey yapmadan yalnızca oturmaz ki. Hatta çoğu zaman oturmaz bile. Çoğu zaman uyur. Ama diyelim ki biz uyumadık. Oturduk. Bilincimiz açık. O zaman ne yaparız? Kimisi, eğer almışsa yanına, bir kitap okur. Yolculuk içinde bir yolculuğa çıkar. Diyardan diyara gezer. Ama yanımıza hiç kitap almamış da olabiliriz. Veya almışsak bile dokunmayabiliriz. Olsun. Merak etmeyin, firmamız bizi bu dertten kurtarmak için her şeyi düşünmüş. İşte hemen önümüzde... Bilme yalnız kalmaya niye çekiniyorsun? Saçmalama. Televizyon. İster ne oluyor ne bitiyor haberlere bakın veya isterseniz güzel bir film varsa bir film izleyin. Ya da takalım kulaklığımızı biraz müzik dinleyelim. Yine bir nevi yolculuk içinde bir yolculuk. Aa bak hazır telefonumuzu elimize almışız. Biraz haberlere, biraz sosyal medyaya filan da göz gezdiririz. Kaydırıp dururuz. Ya da birileriyle mesajlaşırız. Ya da açarız bir podcast, dinleriz. Mesela bir belgesel podcast. Hiç dinlediniz mi? Öyleyse hemen yeni başlamış bir tanesini önereyim size. Sen, Ben, O. Pınar Övünç moderatörlüğünde hazırlanıyor. Sokakta her gün yanından geçip gittiğiniz insanların hayat hikayelerini dinlediğiniz farklı bir iş olmuş. Özellikle yolculuklar sırasında iyi gidebilir. Yazın bir kenara. Hatta siz yazmayın, ben linkini bu podcastın açıklamasında paylaşayım. Daha kolay olur sizin için. Her neyse, biz sadedemize gelelim şimdi. Televizyon, film izledik, müzik podcast dinledik, telefonumuzla oyalandık biraz. Anlayacağınız, yolculuk sırasında yapabileceğimiz bir dolu şey var. Özellikle de bu teknolojinin erişimin kolaylaştığı günümüzde insanın vakit harcayabileceği şeyler çok çeşitli, öyle değil mi? Ama diyelim ki bunların hiçbirini yapmadık. Bekleyebilir miydiniz? Öylece. 7 saat. Hıhı, yok yok. Yani bu imkansız zaten de. Çünkü yolculuklar bugün birer ara zaman. 100 yıl öncesine göre çok kısa sürüyor. Artık yolda geçen zaman bir deneyim olmak için çok kısa. Üstüne üstlük genellikle bir kabin içinde ve bir koltuk üstünde geçiyorlar. Yolculuklar birer bekleme anı. Ve herkes bilir ki saatler boyunca öylece beklemek imkansız bir şey. Çünkü çok sıkıcı. Sıkılmak. En son ne zaman sıkıldınız? Sıkıldığınızda ne yaptınız? Bir şey yaparken mi yoksa bir şey yapmaktan mı sıkıldınız? Ya da hiçbir şey yapmadan mı? Sıkılmak. Kulakta çoğunlukla olumsuz çınlayan bir tınısı var değil mi? Hı hı, daral geldi, içim sıkıldı ya. Ne kadar sıkıcı bir ortam. Acaba sıkıyor muyum onu? Sıkılmak öyle pek istediğimiz bir şey değil. Çoğunlukla kaçındığımız bir şey. Bir şeylerle doldurulan, üzeri örtülmek istenen bir duygu. Yaşamdan atmaya çalıştığımız bir deneyim. Koltukların altına süpürdüğümüz, sümen altına itelediğimiz. Bunu yapmaya da hakkımız var aslına bakarsanız. Sıkılmak motivasyonumuzu epey etkileyen bir duygu. Deneyler ve araştırmalar sıkılmış birinin bir işi tamamladığında kendisini çok daha yorgun hissettiğini söylüyor. Üstelik motive bir şekilde işine odaklanmadığı için daha verimsiz bir iş gerçekleştiriyor. Hem daha çok yoruluyor hem de daha verimsiz iş yapıyor. Sıkılmışken yaptığımız işler bizler için bazen cidden bir eziyete dönüşüyor. Hatta sıkılmak bazen öyle bir eziyet haline geliyor ki bazı insanlar sıkılmak yerine gerçekten de eziyeti yani fiziksel acıyı bile tercih edebiliyor. İzin verin sizi Virginia Üniversitesi'nde bir deney odasına götüreyim şimdi. Üniversitenin psikoloji bölümünde eğitim veren ve çalışmalar yapan Profesör Timothy Wilson sıkılmak üzerine bir deney yapıyor. Deneyde istenen şey aslında çok basit. Boş bir odada 15 dakika boyunca oturmak. Odaya sıra sıra giren deneklerden istenen şey, tamı tamına 15 dakika boyunca yalnızca ama yalnızca oturmaları. Dört duvar, bir sandalye. Siz ve kendi düşünceleriniz. Ha bir de unutmadan ayak bileğinize bağlanmış ve elinizde kumandasını tuttuğunuz tuşa bastığınızda size ani bir elektrik veren bir bileklik. Şimdi soru şu. Hiçbir şey yapmadan 15 dakika boyunca oturabilir misiniz? Yoksa... Yoksa 15 dakika boyunca sıkılmaktansa kendinize elektrik şokumu verirsiniz. İkincisine pek de ihtimal vermiyorsanız, canınız pek bir tatlıysa tekrar düşünmenizi tavsiye ederim. Çünkü odaya giren 42 denekten tam 18 tanesi sıkılmaktansa kendilerine en az bir kez elektrik şoku vererek eğlenmeyi seçmişler. Kesinlikle az sayılmaz değil mi? Neredeyse yarıya yakın. Sıkılmak veya kendi düşünceleriyle baş başa kalmak yerine acıyı tercih etmiş insanlar. Sıkılmak sanki bizim kaynama noktamız gibi. Ama sıkılmaktansa acıyı tercih eden kişiler yalnızca bu deney odasının içindeki insanlar değiller. O insanları anlatmaya bir soruyla gireyim şimdi. Dünyanın en sıkıcı mesleğinin ne olduğunu tahmin edebilir misiniz? Aklınıza ilkten böyle bankacılık, sigortacılık gibi meslekler mi geldi? Bir daha düşünün. Dünyanın en sıkıcı mesleklerinden biri, belki de uzaktan bakıldığında dünyanın en heyecan verici mesleklerinden biridir. Yok yok, YouTuber'lık değil. Ama ben size başka bir ipucu vereyim şimdi. Bölüme yolculuklar hakkında konuşarak başlamıştık. Şoförlük falan mı düşünüyorsunuz? Ya da pilotluk mu? Uzaktan bakınca heyecan verici gibi görünüyor hem. Yok yok sizin gözünüz hala daha çok alçaklarda. Biraz daha yukarılara doğru bakın. Gökyüzüne, uzaya. Uzay yolculukları. Dünyanın en sıkıcı mesleği olmaya aday mesleğimizse astronotluk. Ya astronaut olmanın nesi sıkıcı? Düşünsene dünya atmosferinin dışına bir yolculuk yapıyorsun. Böyle bir overview etkisiyle genel olarak dünyaya tepeden bakıyorsun. Muhtemelen yaşayıp yaşayabileceğin en adrenalin dolu yolculuklardan biri bu. Gördüğün görüntüler, torunlarını anlatmak üzere aklına kazınıyor belki de. Daha önce hiç görmediğin bir güzellik. İşte ileride Uluslararası Uzay İstasyonu da görünmeye başladı. Mekin sorunsuz bir şekilde istasyona bağlanıyor. Artık kemerlerini çözebilir ve uçmaya başlayabilirsin. Merhaba yerçekimsiz ortam. Biri sıkıcı mı demişti? Uçabiliyoruz yahu. Bunun neresi sıkıcı? Yapılacak pek çok şey var. Susadın mı? Bunu biliyorsunuzdur kesin. Klasik. Havaya biraz su sıkın. Havada süzülen bu su kümesini biraz izleyin. Sonra da... Su içmenin bile böylesine eğlenceli olduğu bir ortamda kim nasıl sıkılabilir? Yani insan bunlardan öyle kolay kolay sıkılmaz da. Ama yani suyu da doğrudan pipetle içmek varken, habire böyle içene deli derler. Bir de zaten yapa yapa en olağan dışı şeyler de. Olağanlaşır ya, aylarca 7.24 uçmak, bir süre sonra yürümek gibi bir şey olmaz mı sizce de? Anlayacağınız, sıkılmak için epey bir vakit var. Ayrıca şöyle başka bir detay da var. Bu yolculuğa bir kere çıktınız mı artık çok uzun süreler boyunca bir kapsülün içindesiniz. Böylesine bir metal kutunun içerisinde uzay boşluğunda sürüklenirken sıkılmamak için en fazla ne yapabilirsiniz ki? 6 saat süren bir otobüs yolculuğu değil ki bu ya. En kısası bile aylar süren bir yolculuk. İşte 2015 yılında NASA, ISS'de böyle uzun görevler yapan astronotların davranışlarına dair enteresan bir araştırma projesi başlattı. Astronot Scott Kelly bir yıl boyunca uzayda yerçekiminin insan vücudu üzerinde bıraktığı etkileri incelemek ve çeşitli tıbbi deneyler yapmakla görevlendirildi. 340 gün 8 saat 40 dakika süren bu görev başarıyla tamamlandı ve astronotumuz dünyaya iniş yaptı. Sonrasında bu göreve dair istatistikler incelenirken araştırmacılar garip bir grafik fark ettiler. Sadece Scott Kelly'nin de değil genel olarak astronotların acı sos tüketimini gösteren grafikte zaman içinde bir artış vardı. Uzayda kalınan süre uzadıkça astronotlar daha çok acı sos tüketiyordu. Bunun üç sebebe dayalı olabileceği söyleniyor. İlki insanların yerçekimsiz ortamda tad duygularının zayıfladığı ve sosun tadını almak için daha çok sos tükettiğine dair bir teori. Ve ikinci hipotezde uzay mekiğinin kapalı ve küçük bir alan olması sebebiyle kötü koktuğu ve bu kötü kokuyu bastırmak için de acı sos kullanıldığı teorisi. Zira Tabasco sos gibi acı soslar koku hissimizi bastırabiliyor. Bizi ilgilendiren teorinin sunduğu sebepse sıkılmak. Görev ne kadar eşsiz bir görev olsa da onlar da insan ve dolayısıyla onlar da sıkılıyorlar. Üstelik gidebilecekleri hiçbir yer yok ve tek yaşam alanları bu uzay mekiğinin içi. Orada da yapılabilecek aktiviteler sınırlı. Bu sebeple hayatlarına en azından yedikleri sıkıcı astronot yemeklerinde anlık heyecanlar katsın diye acı sos kullanıyorlar. Tıpkı Profesör Wilson'ın deneyinde kendine elektrik şoku vermeyi yeğleyen denekler gibi. Sıkılmaktansa acıyı tercih ediyorlar. Uzay boşluğunda, devasa bir boşluğun içinde hissedebilmek epey zor olsa gerek. Aslında astronotların yaşadığı bu ruh halini hepimiz yakından tanıyoruz. Geçtiğimiz 3 yıl boyunca çeşitli eve kapanmalardan geçtik değil mi? Aralıksız bu kadar uzun süre vakit geçirmeye alışkın olmadığımız o evlerimize kapandık. Sanat eserine dönüşmek bölümünden Tenching Hissi'yi hatırlarsınız. Onun gibi biraz. E sıkıldık tabi. Astronotlar nasıl sıkılıyorsa biz de aynen öyle sıkıldık. Üstelik onlar gibi uzayda ve az sayıda da değiliz. Bütün dünyaya yayılmış bütün insanlar olarak hep birlikte sıkıldık. Evet ilginç değil mi? Bütün insanlığın aynı anda deneyimlediği ortak bir sıkılma halinden geçtik. Televizyon, bilgisayar, telefon oyunları, internet, sosyal medya bir süreliğine de olsa bu sıkıntıyı dindirdi. Ama yalnızca bir yere kadar. Pek çoğumuz zamanla bu pasif uğraşlardan da sıkılmaya başladık ve daha aktif arayışlara yöneldik. Karantina döneminde herkesin ekmeğini evinde yaptığı bir dönem vardı hatırlıyor musunuz? Ama ne ekmek yaptık biz o dönem ya! Çok mu zordu ekmeği gidip de köşedeki büfeden almak? Aksine evde yapmak çok daha zahmetli. Hatta daha da pahalı. Ama işte aktif olmak, yeni bir şeyler denemek ve sıkıntıdan kurtulmak ağır basan bir dürtü haline geldi içimizde birdenbire. Kimi insanlar spora başladı, kimileri çalışmaktan bir türlü ilgilenemediği o eski hobilerine bir daha yöneldi. Bazılarımıza yeni hobiler edinmeye çalıştı, yeni yemek tarifleri denedi, yeni ekmek çeşitleri üzerinde çalıştı. Dikkat ederseniz bu saydıklarımın hepsi de aktif olduğumuz projeler, ürettiğimiz, bizim yaratıcı tarafımızı ortaya koyduğumuz türdeki aktiviteler. Bu da bizi, nihayet, sıkılmanın faydalarına getiriyor. Limerick Üniversitesi'nden Weynand von Tilburg son dönemde bu konuda önemli çalışmalar yapan isimlerden biri. Von Tilburg'a göre insanlar canları sıkıldığında eylemlerinin anlamsız olduğunu hissediyorlarmış. ve yeni bir arayış içine giriyorlarmış. Daha anlamlı davranışlarda bulunmaya motive oluyorlarmış. Örneğin kan bağışında bulunmak, kendini gönüllülük hizmetlerine adamak gibi. Başka insanlara böyle faydası dokunan, hayatlarına anlam katan bir şeyler yapma arayışının arttığını söylüyor bu kişi. Ama yalnız bu da değil. Nörobilimsel araştırmalar bize şunu da gösteriyor. Canımız sıkıldığında beynimizde varsayılan mod adı verilen bir ağ ateşleniyor. Yürüyüş yaparken ya da çok fazla düşünce gerektirmeyen sıkıcı bir işle uğraşırken mesela çamaşır katladığımızda vücudumuz adeta otomatik pilota geçiyor. Böyle zamanlarda çoğunlukla beynimizin de boşta olduğunu sanıyoruz ama aslında olan şey tam tersi. Beynimiz böyle zamanlarda aktif. Hatta belki de hiç olmadığı kadar aktif. Dalıp gittiğimizde, hayal kurmaya başladığımızda ve zihnimizin serbest dolaşmasına izin verdiğimizde, bilincin biraz daha ötesinde, belki bilinç altında düşünmeye başlarız diyor Dr. Sandy Mann. Aslında tam da böyle anlarda beynimizde farklı bağlantılar harekete geçmeye başlıyor. Biz zihnimiz boşta sanırken, o aslında gün içinde öğrendiğimiz farklı fikirleri birleştirmek için çabalıyor. En rahatsız edici sorunlarımızın bazılarını işte bu anlarda çözdüğümüz söyleniyor. Böyle anlarda gün içindeki deneyimlerimizi, davranışlarımızı, duygularımızı gözden geçirebiliyoruz. Dönüp şöyle bir hayatımıza bakıyoruz ve bu edinimlerden kişisel bir anlatı oluşturuyoruz. Kendimize yeni hedefler belirliyoruz. Onlara ulaşabilmek için hangi adımları atmamız gerektiğinin böyle bekleme anlarında farkına varıyoruz. Sıkılmak, kendi içimize yönelmeye ve kendimiz üzerine düşünmeye teşvik ediyor bizleri. Peki biz, Bugün bunu ne kadar yapabiliyoruz? Sıkılmaya, kendi kendimizle baş başa kalmaya, kendi başımıza vakit geçirmeye, biraz durmaya, beklemeye vakit ayırabiliyor muyuz? Veya buna fırsatımız oluyor mu? Yoksa bulduğumuz her boşluğu doldurmaya mı çalışıyoruz? Galiba biraz ikincisi değil mi? Hayatımızda bizi sıkılma anlarından kaçıracak, algılarımızı oyalayacak çok fazla şey var. Bekleme salonlarını bir düşünün. Beklerken ne yapacağını bilemeyen insanlar seyretsin diye konulmuş bir televizyon mutlaka görürsünüz. Ya da hemen önünüzdeki sehpanın üzerinde sizi bekleyen karıştırabileceğiniz gazeteler, dergiler. Beklerken sıkılmak yerine neden yemek yapma videoları veya şirin şirin kedi videoları izlemeyelim? Ama işte en başta telefonlarımız. Bize sıkıcı bir anda bir ara verdirecek bildirimler. İnsanlık kendisine sıkıntıdan kaçmak için pek çok araç icat etti. Ve işin garibi bu araçların sayısı ve çeşidi arttıkça bunlar hayatımıza nüfuz ettikçe sıkılmak da giderek daha büyük bir tabu haline gelmeye başladı sanki. İyice kaçınılması hatta belki de ortadan kaldırılması gereken bir problem gibi algılanmaya başlandı. Sıkılmak gerçekten de bir problem belki de ama problemler bazen yeni fırsatlara, yeni ihtimallere gebe olabilir. Problem kelimesi antik Yunan kökenli. Engel demek. Latince problema. Pre yani öncesiyle blema yani fırlatmak, sıçrama anlamlarının bir birleşimi. Bir başka deyişle sıçrama öncesi demek aslında problem dediğimiz şey. Problem çözmek içindir ve çözüldüğünde bir sıçrayış gerçekleşir. Sıkılmak problemine de işte böyle bakmak gerekiyor galiba biraz. Sıkılmak da nihayetinde bizi bir şeyler yapmaya itiyor. Belki de bu yüzden sıkılmaya, tek başımıza kalmaya bakarken yeni bir perspektife ihtiyacımız olabilir. Sıkıldığımız anlar daha büyük bir anlama odaklanabildiğimiz, hayatımızın üzerine düşündüğümüz ve hikayesini yazdığımız anlar. Demiştim değil mi? Bir astronot olabilmenin sırrı da işte tam burada. Kısa ölçekle bakınca acı sosla tatlandırılacak kadar sıkıcı. Ama buna karşılık geniş bir perspektiften düşünüldüğünde bu sıkıcılığı tamamen önemsiz kılacak kadar hayatı anlamla doldurabilen bir iş. Üzerine yıllar boyu düşünülebilecek görüntüler, deneyimler ve fikirler. Ve elbette düşünmek, perspektifi genişletmek ve bir hayat hikayesi yazmak için bol bol zaman. Zaman demişken beni dinlemeye yaklaşık 18 dakikanızı ayırdınız. Kim bilir belki de bu podcast'i de hiçbir şey yapmasanız sıkılacağınız bir zamanınızı doldurmak için dinlemeye başlamıştınız. Peki bu podcast'i bitirdikten sonra eğer vaktiniz de varsa birazını sıkılmaya ayırabilir misiniz? E deneyeyim bir 15 dakika veya süre kısıtlaması da yok gittiği yere kadar ama hiçbir şey yapmadan Var mısınız buna? Ne dersiniz denemeye? Ha bu arada yürümek serbest.

Merhaba, ben Barış Özcan. 111 Hertz'e hoş geldiniz.

Şimdi, bir otobüs yolculuğunda hayal edin kendinizi. İstanbul-Ankara yolculuğu olsun. Doğru ya, trende yer kalmamıştı. Biz de ancak otobüs bileti bulabilmiştik.

Yolumuz yaklaşık 6,5-7 saat kadar sürecek. Koltuğumuza oturduk ve araç yavaştan yola koyulmaya başladı. Ne yaparız? Ne demek ne yaparız? E oturuyoruz işte yolculuk yapıyoruz ya. İyi de bir dakika ya. Hiç kimse 7 saat boyunca başka bir şey yapmadan yalnızca oturmaz ki. Hatta çoğu zaman oturmaz bile. Çoğu zaman uyur.

Ama diyelim ki biz uyumadık. Oturduk. Bilincimiz açık. O zaman ne yaparız? Kimisi, eğer almışsa yanına, bir kitap okur. Yolculuk içinde bir yolculuğa çıkar. Diyardan diyara gezer. Ama yanımıza hiç kitap almamış da olabiliriz. Veya almışsak bile dokunmayabiliriz. Olsun. Merak etmeyin, firmamız bizi bu dertten kurtarmak için her şeyi düşünmüş. İşte hemen önümüzde... Bilme yalnız kalmaya niye çekiniyorsun?

Saçmalama. Televizyon. İster ne oluyor ne bitiyor haberlere bakın veya isterseniz güzel bir film varsa bir film izleyin. Ya da takalım kulaklığımızı biraz müzik dinleyelim. Yine bir nevi yolculuk içinde bir yolculuk. Aa bak hazır telefonumuzu elimize almışız. Biraz haberlere, biraz sosyal medyaya filan da göz gezdiririz. Kaydırıp dururuz. Ya da birileriyle mesajlaşırız.

Ya da açarız bir podcast, dinleriz. Mesela bir belgesel podcast. Hiç dinlediniz mi? Öyleyse hemen yeni başlamış bir tanesini önereyim size. Sen, Ben, O. Pınar Övünç moderatörlüğünde hazırlanıyor. Sokakta her gün yanından geçip gittiğiniz insanların hayat hikayelerini dinlediğiniz farklı bir iş olmuş.

Özellikle yolculuklar sırasında iyi gidebilir. Yazın bir kenara. Hatta siz yazmayın, ben linkini bu podcastın açıklamasında paylaşayım. Daha kolay olur sizin için. Her neyse, biz sadedemize gelelim şimdi. Televizyon, film izledik, müzik podcast dinledik, telefonumuzla oyalandık biraz. Anlayacağınız, yolculuk sırasında yapabileceğimiz bir dolu şey var.

Özellikle de bu teknolojinin erişimin kolaylaştığı günümüzde insanın vakit harcayabileceği şeyler çok çeşitli, öyle değil mi? Ama diyelim ki bunların hiçbirini yapmadık. Bekleyebilir

miydiniz? Öylece. 7 saat. Hıhı, yok yok. Yani bu imkansız zaten de. Çünkü yolculuklar bugün birer ara zaman. 100 yıl öncesine göre çok kısa sürüyor. Artık yolda geçen zaman bir deneyim olmak için çok kısa. Üstüne üstlük genellikle bir kabin içinde ve bir koltuk üstünde geçiyorlar. Yolculuklar birer bekleme anı. Ve herkes bilir ki saatler boyunca öylece beklemek imkansız bir şey. Çünkü çok sıkıcı. Sıkılmak. En son ne zaman sıkıldınız?

Sıkıldığınızda ne yaptınız? Bir şey yaparken mi yoksa bir şey yapmaktan mı sıkıldınız? Ya da hiçbir şey yapmadan mı? Sıkılmak. Kulakta çoğunlukla olumsuz çınlayan bir tınısı var değil mi? Hı hı, daral geldi, içim sıkıldı ya. Ne kadar sıkıcı bir ortam. Acaba sıkıyor muyum onu? Sıkılmak öyle pek istediğimiz bir şey değil. Çoğunlukla kaçındığımız bir şey.

Bir şeylerle doldurulan, üzeri örtülmek istenen bir duygu. Yaşamdan atmaya çalıştığımız bir deneyim. Koltukların altına süpürdüğümüz, sümen altına itelediğimiz. Bunu yapmaya da hakkımız var aslına bakarsanız. Sıkılmak motivasyonumuzu epey etkileyen bir duygu.

Deneyler ve araştırmalar sıkılmış birinin bir işi tamamladığında kendisini çok daha yorgun hissettiğini söylüyor. Üstelik motive bir şekilde işine odaklanmadığı için daha verimsiz bir iş gerçekleştiriyor. Hem daha çok yoruluyor hem de daha verimsiz iş yapıyor. Sıkılmışken yaptığımız işler bizler için bazen cidden bir eziyete dönüşüyor.

Hatta sıkılmak bazen öyle bir eziyet haline geliyor ki bazı insanlar sıkılmak yerine gerçekten de eziyeti yani fiziksel acıyı bile tercih edebiliyor. İzin verin sizi Virginia Üniversitesi'nde bir deney odasına götüreyim şimdi.

Üniversitenin psikoloji bölümünde eğitim veren ve çalışmalar yapan Profesör Timothy Wilson sıkılmak üzerine bir deney yapıyor.

Deneyde istenen şey aslında çok basit. Boş bir odada 15 dakika boyunca oturmak. Odaya sıra sıra giren deneklerden istenen şey, tamı tamına 15 dakika boyunca yalnızca ama yalnızca oturmaları. Dört duvar, bir sandalye. Siz ve kendi düşünceleriniz.

Ha bir de unutmadan ayak bileğinize bağlanmış ve elinizde kumandasını tuttuğunuz tuşa bastığınızda size ani bir elektrik veren bir bileklik. Şimdi soru şu. Hiçbir şey yapmadan 15 dakika boyunca oturabilir misiniz? Yoksa... Yoksa 15 dakika boyunca sıkılmaktansa kendinize elektrik şokumu verirsiniz.

İkincisine pek de ihtimal vermiyorsanız, canınız pek bir tatlıysa tekrar düşünmenizi tavsiye ederim. Çünkü odaya giren 42 denekten tam 18 tanesi sıkılmaktansa kendilerine en az bir kez elektrik şoku vererek eğlenmeyi seçmişler. Kesinlikle az sayılmaz değil mi? Neredeyse yarıya yakın.

Sıkılmak veya kendi düşünceleriyle baş başa kalmak yerine acıyı tercih etmiş insanlar. Sıkılmak sanki bizim kaynama noktamız gibi. Ama sıkılmaktansa acıyı tercih eden kişiler yalnızca bu deney odasının içindeki insanlar değiller. O insanları anlatmaya bir soruyla gireyim şimdi. Dünyanın en sıkıcı mesleğinin ne olduğunu tahmin edebilir misiniz?

Aklınıza ilkten böyle bankacılık, sigortacılık gibi meslekler mi geldi? Bir daha düşünün. Dünyanın en sıkıcı mesleklerinden biri, belki de uzaktan bakıldığında dünyanın en heyecan verici mesleklerinden biridir. Yok yok, YouTuber'lık değil. Ama ben size başka bir ipucu vereyim şimdi. Bölüme yolculuklar hakkında konuşarak başlamıştık. Şoförlük falan mı düşünüyorsunuz? Ya da pilotluk mu? Uzaktan bakınca heyecan verici gibi görünüyor hem. Yok yok sizin gözünüz hala daha çok alçaklarda. Biraz daha yukarılara doğru bakın. Gökyüzüne, uzaya. Uzay yolculukları. Dünyanın en sıkıcı mesleği olmaya aday mesleğimizse astronotluk.

Ya astronaut olmanın nesi sıkıcı? Düşünsene dünya atmosferinin dışına bir yolculuk yapıyorsun. Böyle bir overview etkisiyle genel olarak dünyaya tepeden bakıyorsun. Muhtemelen yaşayıp yaşayabileceğin en adrenalin dolu yolculuklardan biri bu.

Gördüğün görüntüler, torunlarını anlatmak üzere aklına kazınıyor belki de. Daha önce hiç görmediğin bir güzellik. İşte ileride Uluslararası Uzay İstasyonu da görünmeye başladı. Mekin sorunsuz bir şekilde istasyona bağlanıyor. Artık kemerlerini çözebilir ve uçmaya başlayabilirsin. Merhaba yerçekimsiz ortam. Biri sıkıcı mı demişti?

Uçabiliyoruz yahu. Bunun neresi sıkıcı? Yapılacak pek çok şey var. Susadın mı? Bunu biliyorsunuzdur kesin. Klasik. Havaya biraz su sıkın. Havada süzülen bu su kümesini biraz izleyin. Sonra da... Su içmenin bile böylesine eğlenceli olduğu bir ortamda kim nasıl sıkılabilir?

Yani insan bunlardan öyle kolay kolay sıkılmaz da. Ama yani suyu da doğrudan pipetle içmek varken, habire böyle içene deli derler. Bir de zaten yapa yapa en olağan dışı şeyler de. Olağanlaşır ya, aylarca 7.24 uçmak, bir süre sonra yürümek gibi bir şey olmaz mı sizce de? Anlayacağınız, sıkılmak için epey bir vakit var.

Ayrıca şöyle başka bir detay da var. Bu yolculuğa bir kere çıktınız mı artık çok uzun süreler boyunca bir kapsülün içindesiniz. Böylesine bir metal kutunun içerisinde uzay boşluğunda sürüklenirken sıkılmamak için en fazla ne yapabilirsiniz ki? 6 saat süren bir otobüs yolculuğu değil ki bu ya. En kısası bile aylar süren bir yolculuk.

İşte 2015 yılında NASA, ISS'de böyle uzun görevler yapan astronotların davranışlarına dair enteresan bir araştırma projesi başlattı.

Astronot Scott Kelly bir yıl boyunca uzayda yerçekiminin insan vücudu üzerinde bıraktığı etkileri incelemek ve çeşitli tıbbi deneyler yapmakla görevlendirildi. 340 gün 8 saat 40 dakika süren bu görev başarıyla tamamlandı ve astronotumuz dünyaya iniş yaptı. Sonrasında bu göreve dair istatistikler incelenirken araştırmacılar garip bir grafik fark ettiler.

Sadece Scott Kelly'nin de değil genel olarak astronotların acı sos tüketimini gösteren grafikte zaman içinde bir artış vardı.

Uzayda kalınan süre uzadıkça astronotlar daha çok acı sos tüketiyordu. Bunun üç sebebe dayalı olabileceği söyleniyor. İlki insanların yerçekimsiz ortamda tad duygularının zayıfladığı ve sosun tadını almak için daha çok sos tükettiğine dair bir teori. Ve ikinci hipotezde uzay mekiğinin kapalı ve küçük bir alan olması sebebiyle kötü koktuğu ve bu kötü kokuyu bastırmak için de acı sos kullanıldığı teorisi.

Zira Tabasco sos gibi acı soslar koku hissimizi bastırabiliyor.

Bizi ilgilendiren teorinin sunduğu sebepse sıkılmak. Görev ne kadar eşsiz bir görev olsa da onlar da insan ve dolayısıyla onlar da sıkılıyorlar. Üstelik gidebilecekleri hiçbir yer yok ve tek yaşam alanları bu uzay mekiğinin içi. Orada da yapılabilecek aktiviteler sınırlı. Bu sebeple hayatlarına en azından yedikleri sıkıcı astronot yemeklerinde anlık heyecanlar katsın diye acı sos kullanıyorlar.

Tıpkı Profesör Wilson'ın deneyinde kendine elektrik şoku vermeyi yeğleyen denekler gibi. Sıkılmaktansa acıyı tercih ediyorlar. Uzay boşluğunda, devasa bir boşluğun içinde hissedebilmek epey zor olsa gerek.

Aslında astronotların yaşadığı bu ruh halini hepimiz yakından tanıyoruz. Geçtiğimiz 3 yıl boyunca çeşitli eve kapanmalardan geçtik değil mi? Aralıksız bu kadar uzun süre vakit geçirmeye alışkın olmadığımız o evlerimize kapandık. Sanat eserine dönüşmek bölümünden Tenching Hissi'yi hatırlarsınız. Onun gibi biraz.

E sıkıldık tabi. Astronotlar nasıl sıkılıyorsa biz de aynen öyle sıkıldık. Üstelik onlar gibi uzayda ve az sayıda da değiliz. Bütün dünyaya yayılmış bütün insanlar olarak hep birlikte sıkıldık. Evet ilginç değil mi? Bütün insanlığın aynı anda deneyimlediği ortak bir sıkılma halinden geçtik.

Televizyon, bilgisayar, telefon oyunları, internet, sosyal medya bir süreliğine de olsa bu sıkıntıyı dindirdi. Ama yalnızca bir yere kadar. Pek çoğumuz zamanla bu pasif uğraşlardan da sıkılmaya başladık ve daha aktif arayışlara yöneldik.

Karantina döneminde herkesin ekmeğini evinde yaptığı bir dönem vardı hatırlıyor musunuz? Ama

ekmek yaptık biz o dönem ya! Çok mu zordu ekmeği gidip de köşedeki büfeden almak?

Aksine evde yapmak çok daha zahmetli. Hatta daha da pahalı. Ama işte aktif olmak, yeni bir şeyler denemek ve sıkıntıdan kurtulmak ağır basan bir dürtü haline geldi içimizde birdenbire.

Kimi insanlar spora başladı, kimileri çalışmaktan bir türlü ilgilenemediği o eski hobilerine bir daha yöneldi. Bazılarımıza yeni hobiler edinmeye çalıştı, yeni yemek tarifleri denedi, yeni ekmek çeşitleri üzerinde çalıştı. Dikkat ederseniz bu saydıklarımın hepsi de aktif olduğumuz projeler, ürettiğimiz, bizim yaratıcı tarafımızı ortaya koyduğumuz türdeki aktiviteler.

Bu da bizi, nihayet, sıkılmanın faydalarına getiriyor. Limerick Üniversitesi'nden Weynand von Tilburg son dönemde bu konuda önemli çalışmalar yapan isimlerden biri. Von Tilburg'a göre insanlar canları sıkıldığında eylemlerinin anlamsız olduğunu hissediyorlarmış.

ve yeni bir arayış içine giriyorlarmış. Daha anlamlı davranışlarda bulunmaya motive oluyorlarmış. Örneğin kan bağışında bulunmak, kendini gönüllülük hizmetlerine adamak gibi. Başka insanlara böyle faydası dokunan, hayatlarına anlam katan bir şeyler yapma arayışının arttığını söylüyor bu kişi. Ama yalnız bu da değil. Nörobilimsel araştırmalar bize şunu da gösteriyor. Canımız sıkıldığında beynimizde

varsayılan mod adı verilen bir ağ ateşleniyor. Yürüyüş yaparken ya da çok fazla düşünce gerektirmeyen sıkıcı bir işle uğraşırken mesela çamaşır katladığımızda vücudumuz adeta otomatik pilota geçiyor. Böyle zamanlarda çoğunlukla beynimizin de boşta olduğunu sanıyoruz ama aslında olan şey tam tersi. Beynimiz böyle zamanlarda aktif. Hatta belki de hiç olmadığı kadar aktif.

Dalıp gittiğimizde, hayal kurmaya başladığımızda ve zihnimizin serbest dolaşmasına izin verdiğimizde, bilincin biraz daha ötesinde, belki bilinç altında düşünmeye başlarız diyor Dr. Sandy Mann. Aslında tam da böyle anlarda beynimizde farklı bağlantılar harekete geçmeye başlıyor. Biz zihnimiz boşta sanırken, o aslında gün içinde öğrendiğimiz farklı fikirleri birleştirmek için çabalıyor.

En rahatsız edici sorunlarımızın bazılarını işte bu anlarda çözdüğümüz söyleniyor. Böyle anlarda gün içindeki deneyimlerimizi, davranışlarımızı, duygularımızı gözden geçirebiliyoruz. Dönüp şöyle bir hayatımıza bakıyoruz ve bu edinimlerden kişisel bir anlatı oluşturuyoruz.

Kendimize yeni hedefler belirliyoruz. Onlara ulaşabilmek için hangi adımları atmamız gerektiğinin böyle bekleme anlarında farkına varıyoruz. Sıkılmak, kendi içimize yönelmeye ve kendimiz üzerine düşünmeye teşvik ediyor bizleri. Peki biz, Bugün bunu ne kadar yapabiliyoruz? Sıkılmaya, kendi kendimizle baş başa kalmaya, kendi başımıza vakit geçirmeye, biraz durmaya, beklemeye vakit ayırabiliyor muyuz? Veya buna fırsatımız oluyor mu? Yoksa bulduğumuz her boşluğu doldurmaya mı çalışıyoruz? Galiba biraz ikincisi değil mi? Hayatımızda bizi sıkılma anlarından kaçıracak, algılarımızı oyalayacak çok fazla şey var.

Bekleme salonlarını bir düşünün. Beklerken ne yapacağını bilemeyen insanlar seyretsin diye konulmuş bir televizyon mutlaka görürsünüz.

Ya da hemen önünüzdeki sehpanın üzerinde sizi bekleyen karıştırabileceğiniz gazeteler, dergiler. Beklerken sıkılmak yerine neden yemek yapma videoları veya şirin şirin kedi videoları izlemeyelim? Ama işte en başta telefonlarımız. Bize sıkıcı bir anda bir ara verdirecek bildirimler.

İnsanlık kendisine sıkıntıdan kaçmak için pek çok araç icat etti. Ve işin garibi bu araçların sayısı ve çeşidi arttıkça bunlar hayatımıza nüfuz ettikçe sıkılmak da giderek daha büyük bir tabu haline gelmeye başladı sanki. İyice kaçınılması hatta belki de ortadan kaldırılması gereken bir problem gibi algılanmaya başlandı.

Sıkılmak gerçekten de bir problem belki de ama problemler bazen yeni fırsatlara, yeni ihtimallere gebe olabilir. Problem kelimesi antik Yunan kökenli. Engel demek. Latince problema. Pre yani öncesiyle blema yani fırlatmak, sıçrama anlamlarının bir birleşimi.

Bir başka deyişle sıçrama öncesi demek aslında problem dediğimiz şey. Problem çözmek içindir ve çözüldüğünde bir sıçrayış gerçekleşir. Sıkılmak problemine de işte böyle bakmak gerekiyor galiba biraz. Sıkılmak da nihayetinde bizi bir şeyler yapmaya itiyor. Belki de bu yüzden sıkılmaya, tek başımıza kalmaya bakarken yeni bir perspektife ihtiyacımız olabilir.

Sıkıldığımız anlar daha büyük bir anlama odaklanabildiğimiz, hayatımızın üzerine düşündüğümüz ve hikayesini yazdığımız anlar. Demiştim değil mi? Bir astronot olabilmenin sırrı da işte tam burada. Kısa ölçekle bakınca acı sosla tatlandırılacak kadar sıkıcı. Ama buna karşılık geniş bir perspektiften düşünüldüğünde bu sıkıcılığı tamamen önemsiz kılacak kadar hayatı anlamla doldurabilen bir iş.

Üzerine yıllar boyu düşünülebilecek görüntüler, deneyimler ve fikirler. Ve elbette düşünmek, perspektifi genişletmek ve bir hayat hikayesi yazmak için bol bol zaman.

Zaman demişken beni dinlemeye yaklaşık 18 dakikanızı ayırdınız. Kim bilir belki de bu podcast'i de hiçbir şey yapmasanız sıkılacağınız bir zamanınızı doldurmak için dinlemeye başlamıştınız. Peki bu podcast'i bitirdikten sonra eğer vaktiniz de varsa birazını sıkılmaya ayırabilir misiniz? E deneyeyim bir 15 dakika veya süre kısıtlaması da yok gittiği yere kadar ama hiçbir şey yapmadan

Var mısınız buna? Ne dersiniz denemeye? Ha bu arada yürümek serbest.

Hepimiz bireysel olarak iyi ve yeterli olmak istiyoruz. İleriye gitmek, insan olmanın önemli bir parçası sonuçta. Fakat bu özelliğimiz derin bir kaygı hissine de sürükleyebiliyor bizi. 111 Hz'in bu bölümünde kişisel gelişim ve gelecek kaygısı konularına farklı bir perspektiften bakıyoruz. Böylesi süreçlerde küçük adımların nasıl büyük etkiler yaratabileceği üzerinde duruyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------

Bu bölüm Garanti BBVA Emeklilik hakkında reklam içermektedir.

214 - Kendine Yatırım Yapmanın Formülü

Walter White, Tony Soprano, June Osborne gibi ekran başında izlerken desteklediğimiz, hatta bağ kurduğumuz anti kahramanlarla gerçek hayatta karşılaşsak ne olurdu? Muhtemelen arkamıza bakmadan kaçardık. Peki ama ahlaki açıdan kusurlu, hatta suç işleyen bu "anti kahramanları" neden bu kadar seviyoruz? 111 Hz’in bu bölümünde mitolojik hikayelerden modern psikoloji deneylerine, Carl Jung’un "gölge benlik" kavramından neoliberalizmin etkilerine uzanan bir yolculuğa çıkıyor; içimizdeki karanlık yanla yüzleşmemizi sağlayan bu karakterlerin cazibesinin ardındaki sırları keşfediyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

213- Anti Kahramanları Neden Severiz?

Breaking Bad ve Better Call Saul gibi yapımlardan tanıdığımız Vince Gilligan, son günlerde yeni dizisi Pluribus ile gündemde. Bir mutluluk salgınında, yaşananlara tek itiraz eden Carol'ın hikâyesini izlediğimiz bu dizi, bize insan ve topluluk olmaya dair çok önemli sorular soruyor. 111 Hz'in bu bölümünde Pluribus'un tartışmamızı istediği bazı kavramlara odaklanıyoruz. Tüm dünyaya karşı gelebilmenin yollarını arıyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

212 - Tüm Dünyaya Karşı Gelebilir misin: Pluribus

111 Hz'in bu bölümünde, hepimizin zaman zaman içine düştüğü o tanıdık hissi inceliyoruz: Bir yere, bir topluluğa ve hatta kendimize bile ait hissedememe hali. Antik kabilelerden modern şehirlere, dijital kalabalıklardan kendi iç dünyamıza uzanan bu yolculukta, aidiyet duygusunun nasıl değiştiğine ve kendine ait olmanın ne demek olduğuna bakıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

211- Kendine Ait Olmak

111 Hz'in bu bölümünde, Ursula K. Le Guin'in kült bilimkurgu romanı Rüyanın Öte Yakası dünyasına gidiyor; gerçekliği rüyalarıyla değiştirebilen George Orr ve onun idealist terapisti Dr. Haber'la tanışıyoruz. Acaba iyileştirme arzusu, tehlikeli şekilde tanrıcılık oynamaya dönebilir mi? Güç zehirlenmesi ve narsisizm arasındaki farklar üzerinden; kusursuzluk istemine karşı karanlıkta dahi akışta kalabilmek mümkün mü, sorusuna cevap arıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Maya Gedik, Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

210 - Gerçekliği Değiştirme İdeali: Rüyanın Öte Yakası

Bir parça beden ve bir parça ruh... Dr. Victor Frankenstein'ın esas gayesi bu ikisini birleştirip, yaşamı yeniden var etmekti. Onun hikayesi korku ve bilim kurgu dünyasının yarattığı en derin sorgulamayı da beraberinde getirmişti. 111 Hz'in bu bölümünde Frankenstein'ın hikayesinden yola çıkarak insanın komplekslerine, kibrine ve tanrısal mükemmeliyeti arayışını anlamaya çalışıyoruz. Bu gizemli yolculukta insan benliğine dair cevapları arıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

209 - İçimizdeki Canavar ve Mesih Kompleksi: Frankenstein

19 Ekim 2025 Pazar günü sabahın erken saatlerinde Louvre Müzesi'nde yaşanan soygun tüm dünyada büyük bir yankı uyandırdı ve şu soruyu da beraberinde getirdi: Sanat hırsızları, ünlü tabloları, eşsiz eserleri çalan kişiler onları neden çalıyor? Herkesin tanıdığı, dünyaca ünlü tabloları öylece satmaları mümkün olmadığına göre motivasyonları ne olabilir? 111 Hz'in bölümünde sanat hırsızlığının ardındaki psikolojiyi, tarihin en şaşırtıcı soygunlarını ve kaybolan eserlerle birlikte silinen hikayeleri anlatıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

208 - Sanat Hırsızlığı ve Ünlü Soygunlar

Artık hayatı sürekli ekranlar üzerinden takip ediyoruz. Dijitalleşen dünya yaşantımızı epey kolaylaştırdı hiç şüphesiz. Ancak derinlerde bir yerde bizi diğer türlerden ayıran sosyal bir varlık olma özelliğimizi de etkilemeye başladı. 111 Hz'in bu bölümünde dijitalleşmenin sosyal ilişkilerimize olan etkisine odaklanıyor, bu sürece alternatif olarak doğan Unplugged Akımı'nın doğuşunu inceliyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

207 - Ekranı Kapat: Unplugged Akımı

Ülkemizin çok değerli sporcular yetiştirdiği aşikar, son yıllarda ise takım sporlarında en çok ses getirenlerden biri A Milli Kadın Voleybol Takımımız. Kazandıkları kupalar kadar, kendilerinden emin duruşlarıyla birlik hissini ve kadın olmanın gücünü yeniden tanımlıyorlar. Peki bu dönüşüm nasıl oldu? Yani nasıl oldu da voleybol, diğer takım sporlarından kendini sıyırıp hepimizin ortak kalp atışına dönüştü? 111 Hz'in bu bölümünde voleybolun geçmişini, tarihe damga vuran maçları ve voleybolu yaygınlaştıran faktörleri inceliyoruz.









Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

206- Biz Neden Voleybol Ülkesiyiz? 

Şehrin dışında kalan tekinsiz plajda verdiğimiz mola, bizi hiçbir kategoriye uymayan "Kayıp Şey" ile karşılaştırıyor. Rutinin, kuralların ve betonarmenin hüküm sürdüğü gri bir dünyada, tanıştığımız ilginç yaratığı yuvasına götürmek için Shaun Tan'in etkileyici eseri içerisinde bir maceraya çıkıyoruz. 111 Hz'in bu bölümünde;  yapacak daha önemli işleri olanların arasında, kayıp şeyin aslında ne olduğunu keşfedeceğiz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

205 - Yapacak Daha Önemli İşleri Olanlara: Kaybolmanın Hikayesi

O bir müzik, bir yaşam tarzı ve bir felsefe. Hayata en çok benzeyen sanat dallarından biri, çünkü özünde doğaçlama ve etkileşim var. Peki hayata böylesine benzeyen bir müzikten, hayata dair neler öğrenebiliriz? İsterseniz bunu bir müzisyene, İlhan Erşahin'e soralım.



Birkaç albüm tavsiyesi:

İlhan Erşahin's Istanbul Sessions - Bir Zamanlar Şimdi

Miles Davis Sextet - Kind of Blue

Herbie Hancock - Head Hunters

John Coltrane - Giant Steps



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin, Umut Barış Genç, Zuhat Taşer

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Cemre Dalyan

Yapımcı: Podbee Media








Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

32 - Caz: Hayat Gibi Müzik (ft. İlhan Erşahin)

Öyle hikayeler vardır ki onları sadece dinleyerek anlayabilirsiniz. Barış Özcan, sanat, tasarım ve teknoloji dünyasından en sıradışı hikayeleri paylaştığı "111 Hz" ile sizleri eşsiz bir işitsel yolculuğa davet ediyor. Kulaklıklarınızı takın ve yepyeni bir deneyime hazır olun.

Barış Özcan ile 111 Hz

İnanın veya inanmayın, dünya dışı medeniyetlerin gezegenimizi ziyaret ettiklerini öne süren teoriler var. Bu teorilerin kimi UFO gözlemlerine, kimileri ise atalarımızın inşa ettiği medeniyetlere dayanıyor. Peki bu teorilerin arkasında, gerçeklik payı var mı? Uzaylılar tarafından gerçekten ziyaret edildik mi? Ya da edilsek, ne olurdu?



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

Podcast'e Soru Sor

Kaydet - Dinle - Gönder

Bildirimler

Barış Özcan ile 111 Hz

Her hafta eklenen yeni bölümleri kaçırma!