Bugün tarihten gelen uğursuz, lanetli ve korkunç bazı sesleri, ve bu seslerin ardındaki gizemi konuşuyoruz. Kötü şöhretli, kırılgan ve ilahi sesli bir enstrümanın ruhumuzu ele geçirdiği söyleniyor. Duyduklarımız bir söylentiden mi ibaret, yoksa bu sesler gerçekten lanetli sesler mi?



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Oğulcan Ayan, Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

26 - Şeytan Bunun Neresinde?

Merhaba, ben Barış Özcan. 111 Hertz'e hoş geldiniz. 111 Hertz'te seslerin hikayelerini anlatmayı seviyorum. Yalnızca sesimi duyabildiğiniz bir mecrada sese dair konuşmak, deyim yerindeyse benim anda hissetmemi, anda yaşamamı sağlıyor. Dinlediğinizde sizi de kendi anınızda yakalamış hissettirmeyi umuyorum böylelikle. Bugüne dek ses üzerine pek çok kez konuştuk ve emin olun daha çok konuşacağız. Çünkü bazı hikayeler yalnızca dinlendiğinde anlaşılır. Ama bazı hikayeler vardır dinlendiğinde yalnızca anlaşılmakla kalmaz, aynı zamanda ürkütür de. Tıpkı bazı seslerin duyulduğunda ürkütmesi gibi. Bu bölümde böyle tekinsiz bir sesin izini süreceğiz. Tarihin bir bölümünde uğursuz ya da lanetli olarak görülmüş hatta kimi yerlerde yasaklanmış bir enstrümanın izini. Hikayesinin ardındaysa dünya üzerindeki en ünlü ve en sembolik portrenin sahibi var. Dünyadaki pek çok insanın 100 dolarlık banknotların üzerinden tanıdığı Benjamin Franklin. Franklin ilginç ve ilginç olduğu kadar çok yönlü biri. Amerika'nın kurucularından. Kendisi bir polimat. Siyasetçi, yazar, bilim insanı, müzisyen ve belki de hepsinden önemlisi bir mucit. Franklin müziğe karşı derin bir tutku besliyordu. Sık sık da konserlere gidiyordu. Bunlardan birinde, sahnedeki müzisyenin önüne dizdiği cam bardaklara ıslattığı parmaklarıyla dokunarak bir enstrüman gibi çaldığına tanık oldu. Kristal bir dokuda, doğaüstü bir ses. Bu ses Franklin'in ruhuna işledi, ona ilham verdi ve mucit yönünü uyandırdı birdenbire. Franklin bu sesin özünü koruyacak ama müzisyenlerin daha kompleks akorlar kullanmasına da izin verecek bir enstrüman tasarlamaya karar verdi. Farklı boyda camdan kaseler yaptırdı ve bunları iç içe oturttu. Camdan ve yukarıya doğru daralan bir silindir. Oluşturduğu bu silindiri parmaklarla tıpkı bir piyano gibi çalınabilmesi için yan yatırdı. Altına da silindiri döndürecek bir pedal ekledi. Ve karşınızda glass harmonica veya Türkçesiyle cam harmonika. Bu yeni enstrümanın premierini 1762'de müzisyen Marion Davis yaptı. Islattığı parmakları camın kaygan yüzeyine dokundukça ses konser odasının dört bir yanını dolduruyordu. Gerçekten hangi mekanda çalınırsa çalınsın, dört bir yanı sarıyordu bu ses. Sanki her yerde gibiydi. Sesimi şu an sağınızda ve şu anda da solunuzda duyuyorsunuz. veya size arkanızdan seslendiğimde dönüp bakıyorsunuz. Ama işte bu yeni enstrümanın sesinde bir gariplik var. Gözler kapalı ve canlı olarak dinlendiğinde, sesin nereden geldiği bir türlü kestirilemiyordu. Ses sanki her yerden geliyor gibiydi. Sesin kaynağı sanki her yerdeydi. Bu her yerde olma halinin insanlara Tanrı'yı anımsatması çok geç olmadı. Paganini ona ilahi bir ses adını verdi. Büyük yazar Goethe göklerden gelen bir uğultu diyerek armonikayı göklere çıkardı. Armonika'nın mistik şöhreti müzikseverler arasında hızla yayılıyordu. Düşünün Mozart ve Beethoven gibi dev besteciler bile bu enstrüman için besteler yapıyordu. Yani böylesi bir şöhretten bahsediyorum. Enstrümanın premierini yapan Marion Davis de bu şöhretten nasibini aldı. O şehir senin, bu şehir benim konserden konsere koşuyordu. Gündüzleri seyahat ediyor, geceleri ise konser veriyordu. Gecesini, gündüzünü armonika etrafında kurmuştu. E zaten sorun da tam burada başladı. Marion'un ruh sağlığı gün geçtikçe bozuluyordu. Geri dönülmez bir depresyona saplanmaya başlamıştı. Kaygıları günden güne artıyordu. Günden güne karanlığa boğulmaya başlıyordu. Enstrümanın mucidi Benjamin Franklin'e 1783'te yazdığı mektubunda aynen şunları söylüyordu. Hayatımı gün geçtikçe zorlaştıran ruhsal şikayetlerim şiddetli bir şekilde geri döndü. İyileşmeme dair çok az umut var. Yaklaşık 12 aydır odamdan ve çoğu zamanda yatağımdan bile çıkamaz oldum. Meryem ömrünün son dönemlerini bir akıl hastanesinde geçirdi. Kendisi kötüye giden ruh sağlığının hiçbir zaman çaldığı enstrümandan kaynaklandığını düşünmedi. Ama enstrümanın doğaüstü sesi böyle bir bağlantıya açık kapı bırakıyordu. Zamanla başka armonika virtüözleri de benzer şikayetler nedeniyle kariyerlerini erken bitirince bu armonikanın sesiyle insan-ruhu arasındaki ilişki de giderek daha fazla konuşulmaya başlandı. Cam armonika giderek kötü bir şöhret kazanmaya başlamıştı. Zamanla halk arasında bir sürü söylenti, bir sürü böyle garip hikayeler yayıldı. Bu enstrümanın ruhani sesi insanı delirtiyor, erken doğumlara sebep oluyor, hatta ölülerin ruhlarını çağırmaya yarıyordu. Durum öyle bir noktaya geldi ki Almanya'nın bazı şehirlerinde enstrümanı çalmak polisin emriyle yasaklandı. Kimilerinde ise harmonikanın nerede, ne zaman çalınıp çalınamayacağına dair kurallar belirlendi. Mesela gece yarısından sonra veya mezarlıklara yakın bölgelerde dinlenemezdi. Paganini'nin ilahi diye tanımladığı bu ses, yavaş yavaş şeytanın enstrümanı adını almaya başlamıştı. 18. yüzyılda yaşayan bir medyum, armonikanın sesini kendisine gelen insanları hipnotize etmek için kullanıyordu mesela. veya Paris'te o dönemler çok ünlü olan korku tiyatroları ya da hayalet şovlarının adeta resmi enstrümanı haline gelmişti. Yani imajı biraz değişmişti diyebiliriz. Alman bir müzikolog 1800'lerin başında hakkında şöyle yazıyor bakın. Armonika sinirleri aşırı derece uyardığından çalan kişiyi bir depresyon haline sokuyor. Bu ses sürekli maruz kalan kişiyi kendisini yok etmeye kadar ileri götürecek bir melankoliğe saplıyor. Bu yüzden herhangi bir ruh sağlığı probleminiz varsa aman ha bu enstrümanı çalmayınız. Eğer içinizde melankoli yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlamışsa da bir an önce çalmayı bırakınız. E nitekim insanlar da bir bir bıraktılar. 1800'lerde şöhreti tavan yapmış bu enstrümanı bugün günümüzde dünyada sayılı insan çalabiliyor. Ve aynı şekilde dünyada sınırlı sayıda glas harmonika var. Çok ilginç gelmiyor mu size de? Hatta biraz böyle kulağa delilik gibi de gelmiyor mu? Ya da belki bu enstrümanın sesi deliliğin ta kendisi. Ne dersiniz? Aslında benzer türden bir hikayeyi, insanların ruhlarını ele geçiren bir sesin hikayesini tarihin çok daha eski dönemlerinden biliyoruz. Ta M.Ö. 8. yüzyılda anlatmış Homeros, insanların ruhlarını ele geçiren bir sesin öyküsünü, Odisey Destanı'nda. Truva Savaşı'ndan sonra çok sevdiği eşi ve ülkesine bir an önce dönmek arzusuyla yanıp tutuşan Ithaka Kralı Odysseus, tanrılar tarafından Truva yakınlarındaki bir adada esir edilmiş. Adadaki on yıllık esaretinin ardından, denizler tanrısı Poseidon hariç tüm tanrılar tarafından merhamet gösterilmiş kendisine ve serbest kalmış. Çok özlediği evine dönmek üzere derhal kendisine bir gemi ve tayfa bulmuş. Ama... Poseidon öfkeli. Truva'yı yarattığı depremlerle yıkmak isteyen ancak Truva'nın güçlü duvarlarını bir türlü aşamayan Poseidon bu ölümlü tarafından alt edilmiş sonuçta. Denizler Tanrısı'nın bile aşamadığı bu güçlü duvarları hazırladığı Truva atı sayesinde bir gecede kolaylıkla geçerek Truva'yı içeriden yıkmayı başarabilmiş. Poseidon bu stratejik dehaya karşı bir kıskançlık besliyormuş anlayacağınız. Bu yüzden kendisini Odysseus'un eve dönüşünü zorlaştırmaya adamış. Fırtınalar göndermiş gemisinin üstüne, devasa dalgalar yaratmış. Odysseus ve tayfasının içinde bulunduğu gemiyi oradan oraya sürükleyip bir sürü hasar görmesini sağlamış. Bu fırtınalardan biri, Odysseus'un İzmir'deki Foça sahillerine sürüklendiğinde ise bir zorlukla daha karşılaşmışlar. Önleri bazı kayalıklar tarafından kesilmiş. Eve dönüşüyle arasında duran bu engeli aşabilmek için, Odysseus'un gemisi üzerlerinde şüpheli görünümlü yaratıkların yaşadığı iki kayalığın arasından geçmek zorundaymış. Kıyıdaki bu yaratıkları fark eden Odysseus bir şeylerin ters gidebileceğini hissetmiş. O sırada Ithaka Kralı kendisine seslenen Tanrıca Kirke'nin sözlerine kulak vermiş. Kim yaklaşırsa bilmeden ve dinlerse sirenleri yandı. Bir daha evinde onu ne karısı karşılar ne çocukları. Durma orada, yürü. Arkadaşlarının da tıka kulaklarını. Tatlı bal mumuyla tıka ki sirenlerin sesini duymasınlar. İstersen dinlesen ama bağlasınlar ayakta seni. Hızlı geminin içinde iplerle bağlasınlar orta direğe. Ondan sonra dinle sirenleri doya doya. Ama dostlarına yalvarır da dersen ki iplerimi çözün, bağlasınlar onlar senin bağlarını bir kat daha sıkı. Sirenler. Devasa kanatları olan bir kuş bedenine ve bir kadın kafasına sahip olan yaratıklar. Bu yaratıkların güzel sesleriyle insanların zihinlerini kontrol eden çok tehlikeli, şeytani varlıklar olduğu söylenilmiş. Hatta onların o güzel seslerine kulaklarımızı tıkamak hayati bir önem taşıyor diyebiliriz. Her kim denizci bu yaratıkların şarkısına rastlar da, kendisini bu güzel müziğe kaptırıp şarkıyı sonuna kadar dinlerse, girdiği trans halinin kendisini götürdüğü yerde, yani kıyıdaki kayalıklarda, onu ve hatta gemideki tüm diğer tayfaları ölüm bekliyor demektir. Ölüme yol açabilecek kadar kendimizi kaptıracağımız güzellikteki bir şarkı, büyüleyici bir ses, Kirkenin uyarısını dikkate alan Odysseus hemen tayfasına emirler vermiş. Kendisini geminin orta direğine bağlatıp ağzını da bir bez parçasıyla kapatmadan önce tayfasının kulaklarına da bal mumu dökülmesi emirini vermiş. Çünkü Odysseus dillere destans edenlerin şarkısını çok merak ediyormuş. Kulakları tamamen kapalı olan tayfası kayalıkların arasından gemiyi dikkatlice geçirirken Geminin orta direğine sıkıca bağlı olan Odysseus, sirenlerin şarkısını işitmiş. Gel buraya dillere destan Odysseus, ak halıların şanı şerefi. Durdur gemini de duy bizim sesimizi. Hiçbir gemi buradan geçemedi, durup dinlemeden tatlı ezgilerimizi. Bu güzel ses tarafından büyülenen Odysseus, sonsuza dek burada kalmak için tayfasına yalvarmak istemiş. Neyse ki ağzı kapalıymış ve tüm vücudu da bağlıymış kahramanımızın. Belki de Kirke'nin uyarısı sayesinde bu önlemleri almasaydı, 20 yıl sonra da olsa en azından kavuşabildiği eşi Penelope'ye hiç kavuşamayacaktı. Odysseus'un bu hikayesini anlatmamın bir sebebi var. Ne demiştik başlarken? Bazı hikayeler dinlendiğinde yalnızca anlaşılmakla kalmaz, ürkütür de. Odysseus'un hikayesi işte böyle bir hikaye. Ve Homeros onu milattan önce 8. yüzyılda anlatmış. Demek ki bu tür hikayelerde bizi kendine çeken bir şeyler var. Var ki yüzyıllardır anlatıp duruyoruz onları. Sirenler ise Homeros'tan bile eski bir antik Yunan miti. Ama unutmayalım her şeyden önce birer mit bunlar. Tıpkı cam harmonikanın da bir modern zaman miti olduğu gibi. Şimdi cam harmonika ile ilgili söylentilere geri dönecek olursak, her şeyden evvel bu cam harmonikanın tarihten silinmesi, çok sesli orkestra müziğinin giderek popülerleşmesi ve harmonikanın sesinin orkestra içinde duyulacak güçte olmamasıyla da ilgili biraz. Ama tek sorun bu değil. Yetkinlik kazanmanın zor olduğu bir enstrüman aynı zamanda. Bundan da önemlisi çok kırılgan, e zaten adı üstünde, camdan. Şimdi lanetine gelince, insan ruhu üzerindeki etkileri konusunda iki teori var. İlki, Glass Harmonica üzerinde her notayı belirleyen renk kodlarını belirtmek için kullanılan boya. O dönemler bu boyalar kurşunlu olarak üretiliyor. Bütün bu lanetin sebebinin de enstrümanın büyüleyici sesi gibi fantastik bir şey değil de ee basitçe kurşun zehirlenmesi olabileceğini söylüyor işte bu ilk teorimiz. Kurşun zehirlenmesine karşı en hassas organınsa beyin olduğu biliniyor. E bu durumda mental rahatsızlıklar yaşanmış olması hiç de garip değil. Bu arada bir hatırlatma yapayım. Ben kullandığım için biliyorum. Bazı midi klavyeler, eğer piyano çalmaya meraklıysanız bilirsiniz, böyle Piyano tuşları kadar ağır olabilmesi için yine kurşun kullanılarak üretilmeye devam ediyor günümüzde bile. Aman ha dikkatli olun eğer böyle bir enstrüman almayı düşünüyorsanız bu konuyu da bir araştırmanızı tavsiye ederim. Şimdi Bu bahsettiğim teori yine de çok güçlü sayılmıyor bu arada. Çünkü kurşunu yalnızca parmak uçlarınızla dokunarak vücudunuza almak çok etkili değil. Ve o dönemde makyaj malzemelerinde bile kurşun bulunduğunu düşünürsek bunun ne kadar düşük bir miktar olacağını tahmin edebiliriz. Ama ikinci bir teori daha var. Hani armonikanın sesinin bir türlü nereden geldiği kestirilemiyordu, sanki her yerde gibiydi demiştik ya. Hatta koskoca Paganini ilahi bir seslemişti onun için. Hatırladınız mı? İşte işin bu kısmı mit değildi. Aslında bunun gerçeklik payı var. Kaynağını görmesek bile bir sesin nereden geldiğini bizler normalde kestirebiliriz. Buna lokalizasyon deniyor. Ve bunu aslında iki kulağımızın birden yardımıyla yapıyoruz. Şimdi gelin sizlerle küçük bir oyun oynayalım. Şimdi sizden ricam bir gözünüzü kapamanız. Tamam mı? Kapadınız mı? Ellerinizi iki yana kaldırın. Her ikisini de birer yumruk haline getirin. İki elinizde de yalnızca serçe parmaklarınızı havaya kaldırın ve şimdi 3 dediğimde bu parmak uçlarını birbirine değdireceğiz ama bunu yaparken tek gözümüz kapalı olacak tamam mı? Hazır mıyız? 1 2 3 Başarabildiniz mi? Yanıtınız hayır ise şaşırmam. Oysa iki gözünüz açık olsaydı yüksek olasılıkla başaracaktınız. Çünkü bir cismin uzaydaki konumunu hatasız olarak kestirebilmek için ikinci bir referansa ihtiyacımız var. İkinci bir göze veya ikinci bir kulağa. Ses için de bu böyle. Sesin kaynağı sağ tarafımızdaysa ses dalgaları önce sağ kulağımıza ulaşıyor. Sol kulağımızaysa daha geç geliyor. Ses kaynağı sol tarafımıza geçtiğinde ise bunun tam tersi. İşte aradaki bu ufacık zaman farkı sayesinde sesin konumunu algılayabiliyoruz. Tam olarak olmasa bile tahmin edebiliyoruz. Cam armonikayı farklı kılan şey ise şu. ince bir sesi var. Yani yüksek frekans aralığında. Ama armonikanınki öyle özel bir aralık ki onu yükseklerden alıp adeta göklere çıkarıyor. Yani işin ilahi tarafı şu. Beynimiz lokalizasyon sırasında 4 kHz'in üzerindeki frekansları sesin decibeli yani şiddetini referans alıyor. 1 kHz altındakilerde ise frekansın dalga boyuyla ilgili faz farkını. Bunun arasındaki frekanslarda beynimizin çok da emin olamadığı yere denk düşüyor. 1 ile 4 kHz aralığı. İşte bu cam harmonikanın dominant ses aralığı. Uzun süre nereden geldiğini anlamanın imkansız olduğu bu frekanslara maruz kalan müzisyenleri kimi zaman baş dönmesi, kimi zamansa bir boşluk hissinin sarması belki de bu yüzden olabilir. Açıkçası bu ikinci teori benim daha çok hoşuma gidiyor, daha aklıma yatıyor diyebilirim. Ama tüm bunlara bir üçüncü teoriyi de bizzat ben ekleyeceğim. Bu kez benim teorim geliyor. Hazır mısınız? Bence Glass Harmonica'nın lanetli bir şöhret kazanmasının en büyük sorumlusu tahmin edebileceğiniz gibi bizler, insanlar. Çünkü kim ne derse desin böyle mistik gizemli hikayelere de bayılıyoruz. Bir yandan ürkütüyorlar bizi, bir yandan da bir tarafımızı, bazı heyecanlarımızı kamçılıyorlar. Acı yemeğe benziyor biraz. Bir yandan yanarken bir yandan da göz göre göre yemeğe devam ediyoruz. Yani zevk alıyoruz bu acısından, yanmasından. Bu tür hikayeler söz konusu olduğunda ise tatmin olan duyumuz tat değil, merak. Odysseus'un ölümü göze alıp sirenlerin şarkısını dinlemek istemesini meraktan başka neyle açıklayabiliriz ki? Bizler de bu tür gizemli ve ürkütücü hikayeleri bu yüzden çok daha iştahlı bir şekilde dinlemiyor muyuz? Tam da bu yüzden kulaktan kulağa hızla yaymıyor muyuz? Kulaktan kulağa. Bir kulaktan, bir kulağa.

Merhaba, ben Barış Özcan. 111 Hertz'e hoş geldiniz.

111 Hertz'te seslerin hikayelerini anlatmayı seviyorum. Yalnızca sesimi duyabildiğiniz bir mecrada sese dair konuşmak, deyim yerindeyse benim anda hissetmemi, anda yaşamamı sağlıyor. Dinlediğinizde sizi de kendi anınızda yakalamış hissettirmeyi umuyorum böylelikle.

Bugüne dek ses üzerine pek çok kez konuştuk ve emin olun daha çok konuşacağız. Çünkü bazı hikayeler yalnızca dinlendiğinde anlaşılır. Ama bazı hikayeler vardır dinlendiğinde yalnızca anlaşılmakla kalmaz, aynı zamanda ürkütür de. Tıpkı bazı seslerin duyulduğunda ürkütmesi gibi.

Bu bölümde böyle tekinsiz bir sesin izini süreceğiz. Tarihin bir bölümünde uğursuz ya da lanetli olarak görülmüş hatta kimi yerlerde yasaklanmış bir enstrümanın izini. Hikayesinin ardındaysa dünya üzerindeki en ünlü ve en sembolik portrenin sahibi var. Dünyadaki pek çok insanın 100 dolarlık banknotların üzerinden tanıdığı Benjamin Franklin.

Franklin ilginç ve ilginç olduğu kadar çok yönlü biri. Amerika'nın kurucularından. Kendisi bir polimat. Siyasetçi, yazar, bilim insanı, müzisyen ve belki de hepsinden önemlisi bir mucit.

Franklin müziğe karşı derin bir tutku besliyordu. Sık sık da konserlere gidiyordu. Bunlardan birinde, sahnedeki müzisyenin önüne dizdiği cam bardaklara ıslattığı parmaklarıyla dokunarak bir enstrüman gibi çaldığına tanık oldu. Kristal bir dokuda, doğaüstü bir ses.

Bu ses Franklin'in ruhuna işledi, ona ilham verdi ve mucit yönünü uyandırdı birdenbire. Franklin bu sesin özünü koruyacak ama müzisyenlerin daha kompleks akorlar kullanmasına da izin verecek bir enstrüman tasarlamaya karar verdi.

Farklı boyda camdan kaseler yaptırdı ve bunları iç içe oturttu. Camdan ve yukarıya doğru daralan bir silindir. Oluşturduğu bu silindiri parmaklarla tıpkı bir piyano gibi çalınabilmesi için yan yatırdı. Altına da silindiri döndürecek bir pedal ekledi. Ve karşınızda glass harmonica veya Türkçesiyle cam harmonika.

Bu yeni enstrümanın premierini 1762'de müzisyen Marion Davis yaptı. Islattığı parmakları camın kaygan yüzeyine dokundukça ses konser odasının dört bir yanını dolduruyordu. Gerçekten hangi mekanda çalınırsa çalınsın, dört bir yanı sarıyordu bu ses. Sanki her yerde gibiydi. Sesimi şu an sağınızda ve şu anda da solunuzda duyuyorsunuz.

veya size arkanızdan seslendiğimde dönüp bakıyorsunuz. Ama işte bu yeni enstrümanın sesinde bir gariplik var. Gözler kapalı ve canlı olarak dinlendiğinde, sesin nereden geldiği bir türlü kestirilemiyordu. Ses sanki her yerden geliyor gibiydi. Sesin kaynağı sanki her yerdeydi.

Bu her yerde olma halinin insanlara Tanrı'yı anımsatması çok geç olmadı. Paganini ona ilahi bir ses adını verdi. Büyük yazar Goethe göklerden gelen bir uğultu diyerek armonikayı göklere çıkardı. Armonika'nın mistik şöhreti müzikseverler arasında hızla yayılıyordu. Düşünün Mozart ve Beethoven gibi dev besteciler bile bu enstrüman için besteler yapıyordu. Yani böylesi bir şöhretten bahsediyorum.

Enstrümanın premierini yapan Marion Davis de bu şöhretten nasibini aldı. O şehir senin, bu şehir benim konserden konsere koşuyordu. Gündüzleri seyahat ediyor, geceleri ise konser veriyordu. Gecesini, gündüzünü armonika etrafında kurmuştu. E zaten sorun da tam burada başladı. Marion'un ruh sağlığı gün geçtikçe bozuluyordu.

Geri dönülmez bir depresyona saplanmaya başlamıştı. Kaygıları günden güne artıyordu. Günden güne karanlığa boğulmaya başlıyordu. Enstrümanın mucidi Benjamin Franklin'e 1783'te yazdığı mektubunda aynen şunları söylüyordu. Hayatımı gün geçtikçe zorlaştıran ruhsal şikayetlerim şiddetli bir şekilde geri döndü. İyileşmeme dair çok az umut var. Yaklaşık 12 aydır odamdan ve çoğu zamanda yatağımdan bile çıkamaz oldum.

Meryem ömrünün son dönemlerini bir akıl hastanesinde geçirdi. Kendisi kötüye giden ruh sağlığının hiçbir zaman çaldığı enstrümandan kaynaklandığını düşünmedi. Ama enstrümanın doğaüstü sesi böyle bir bağlantıya açık kapı bırakıyordu.

Zamanla başka armonika virtüözleri de benzer şikayetler nedeniyle kariyerlerini erken bitirince bu armonikanın sesiyle insan-ruhu arasındaki ilişki de giderek daha fazla konuşulmaya başlandı. Cam armonika giderek kötü bir şöhret kazanmaya başlamıştı.

Zamanla halk arasında bir sürü söylenti, bir sürü böyle garip hikayeler yayıldı. Bu enstrümanın ruhani sesi insanı delirtiyor, erken doğumlara sebep oluyor, hatta ölülerin ruhlarını çağırmaya yarıyordu. Durum öyle bir noktaya geldi ki Almanya'nın bazı şehirlerinde enstrümanı çalmak polisin emriyle yasaklandı. Kimilerinde ise harmonikanın nerede, ne zaman çalınıp çalınamayacağına dair kurallar belirlendi.

Mesela gece yarısından sonra veya mezarlıklara yakın bölgelerde dinlenemezdi. Paganini'nin ilahi diye tanımladığı bu ses, yavaş yavaş şeytanın enstrümanı adını almaya başlamıştı. 18. yüzyılda yaşayan bir medyum, armonikanın sesini kendisine gelen insanları hipnotize etmek için kullanıyordu mesela.

veya Paris'te o dönemler çok ünlü olan korku tiyatroları ya da hayalet şovlarının adeta resmi enstrümanı haline gelmişti. Yani imajı biraz değişmişti diyebiliriz.

Alman bir müzikolog 1800'lerin başında hakkında şöyle yazıyor bakın. Armonika sinirleri aşırı derece uyardığından çalan kişiyi bir depresyon haline sokuyor. Bu ses sürekli maruz kalan kişiyi kendisini yok etmeye kadar ileri götürecek bir melankoliğe saplıyor.

Bu yüzden herhangi bir ruh sağlığı probleminiz varsa aman ha bu enstrümanı çalmayınız. Eğer içinizde melankoli yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlamışsa da bir an önce çalmayı bırakınız. E nitekim insanlar da bir bir bıraktılar. 1800'lerde şöhreti tavan yapmış bu enstrümanı bugün günümüzde dünyada sayılı insan çalabiliyor. Ve aynı şekilde dünyada sınırlı sayıda glas harmonika var.

Çok ilginç gelmiyor mu size de? Hatta biraz böyle kulağa delilik gibi de gelmiyor mu? Ya da belki bu enstrümanın sesi deliliğin ta kendisi. Ne dersiniz? Aslında benzer türden bir hikayeyi, insanların ruhlarını ele geçiren bir sesin hikayesini tarihin çok daha eski dönemlerinden biliyoruz. Ta M.Ö. 8. yüzyılda anlatmış Homeros, insanların ruhlarını ele geçiren bir sesin öyküsünü, Odisey Destanı'nda.

Truva Savaşı'ndan sonra çok sevdiği eşi ve ülkesine bir an önce dönmek arzusuyla yanıp tutuşan Ithaka Kralı Odysseus, tanrılar tarafından Truva yakınlarındaki bir adada esir edilmiş. Adadaki on yıllık esaretinin ardından, denizler tanrısı Poseidon hariç tüm tanrılar tarafından merhamet gösterilmiş kendisine ve serbest kalmış. Çok özlediği evine dönmek üzere derhal kendisine bir gemi ve tayfa bulmuş. Ama...

Poseidon öfkeli. Truva'yı yarattığı depremlerle yıkmak isteyen ancak Truva'nın güçlü duvarlarını bir türlü aşamayan Poseidon bu ölümlü tarafından alt edilmiş sonuçta. Denizler Tanrısı'nın bile aşamadığı bu güçlü duvarları hazırladığı Truva atı sayesinde bir gecede kolaylıkla geçerek Truva'yı içeriden yıkmayı başarabilmiş.

Poseidon bu stratejik dehaya karşı bir kıskançlık besliyormuş anlayacağınız. Bu yüzden kendisini Odysseus'un eve dönüşünü zorlaştırmaya adamış. Fırtınalar göndermiş gemisinin üstüne, devasa dalgalar yaratmış. Odysseus ve tayfasının içinde bulunduğu gemiyi oradan oraya sürükleyip bir sürü hasar görmesini sağlamış.

Bu fırtınalardan biri, Odysseus'un İzmir'deki Foça sahillerine sürüklendiğinde ise bir zorlukla daha karşılaşmışlar. Önleri bazı kayalıklar tarafından kesilmiş. Eve dönüşüyle arasında duran bu engeli aşabilmek için, Odysseus'un gemisi üzerlerinde şüpheli görünümlü yaratıkların yaşadığı iki kayalığın arasından geçmek zorundaymış.

Kıyıdaki bu yaratıkları fark eden Odysseus bir şeylerin ters gidebileceğini hissetmiş. O sırada Ithaka Kralı kendisine seslenen Tanrıca Kirke'nin sözlerine kulak vermiş. Kim yaklaşırsa bilmeden ve dinlerse sirenleri yandı. Bir daha evinde onu ne karısı karşılar ne çocukları.

Durma orada, yürü. Arkadaşlarının da tıka kulaklarını. Tatlı bal mumuyla tıka ki sirenlerin sesini duymasınlar. İstersen dinlesen ama bağlasınlar ayakta seni. Hızlı geminin içinde iplerle bağlasınlar orta direğe. Ondan sonra dinle sirenleri doya doya. Ama dostlarına yalvarır da dersen ki iplerimi çözün, bağlasınlar onlar senin bağlarını bir kat daha sıkı.

Sirenler. Devasa kanatları olan bir kuş bedenine ve bir kadın kafasına sahip olan yaratıklar. Bu yaratıkların güzel sesleriyle insanların zihinlerini kontrol eden çok tehlikeli, şeytani varlıklar olduğu söylenilmiş. Hatta onların o güzel seslerine kulaklarımızı tıkamak hayati bir önem taşıyor diyebiliriz.

Her kim denizci bu yaratıkların şarkısına rastlar da, kendisini bu güzel müziğe kaptırıp şarkıyı sonuna kadar dinlerse, girdiği trans halinin kendisini götürdüğü yerde, yani kıyıdaki kayalıklarda, onu ve hatta gemideki tüm diğer tayfaları ölüm bekliyor demektir. Ölüme yol açabilecek kadar kendimizi kaptıracağımız güzellikteki bir şarkı, büyüleyici bir ses,

Kirkenin uyarısını dikkate alan Odysseus hemen tayfasına emirler vermiş. Kendisini geminin orta direğine bağlatıp ağzını da bir bez parçasıyla kapatmadan önce tayfasının kulaklarına da bal mumu dökülmesi emirini vermiş. Çünkü Odysseus dillere destans edenlerin şarkısını çok merak ediyormuş. Kulakları tamamen kapalı olan tayfası kayalıkların arasından gemiyi dikkatlice geçirirken

Geminin orta direğine sıkıca bağlı olan Odysseus, sirenlerin şarkısını işitmiş. Gel buraya dillere destan Odysseus, ak halıların şanı şerefi. Durdur gemini de duy bizim sesimizi. Hiçbir gemi buradan geçemedi, durup dinlemeden tatlı ezgilerimizi.

Bu güzel ses tarafından büyülenen Odysseus, sonsuza dek burada kalmak için tayfasına yalvarmak istemiş. Neyse ki ağzı kapalıymış ve tüm vücudu da bağlıymış kahramanımızın. Belki de Kirke'nin uyarısı sayesinde bu önlemleri almasaydı, 20 yıl sonra da olsa en azından kavuşabildiği eşi Penelope'ye hiç kavuşamayacaktı.

Odysseus'un bu hikayesini anlatmamın bir sebebi var. Ne demiştik başlarken? Bazı hikayeler dinlendiğinde yalnızca anlaşılmakla kalmaz, ürkütür de. Odysseus'un hikayesi işte böyle bir hikaye. Ve Homeros onu milattan önce 8. yüzyılda anlatmış. Demek ki bu tür hikayelerde bizi kendine çeken bir şeyler var. Var ki yüzyıllardır anlatıp duruyoruz onları.

Sirenler ise Homeros'tan bile eski bir antik Yunan miti. Ama unutmayalım her şeyden önce birer mit bunlar. Tıpkı cam harmonikanın da bir modern zaman miti olduğu gibi.

Şimdi cam harmonika ile ilgili söylentilere geri dönecek olursak, her şeyden evvel bu cam harmonikanın tarihten silinmesi, çok sesli orkestra müziğinin giderek popülerleşmesi ve harmonikanın sesinin orkestra içinde duyulacak güçte olmamasıyla da ilgili biraz. Ama tek sorun bu değil. Yetkinlik kazanmanın zor olduğu bir enstrüman aynı zamanda. Bundan da önemlisi çok kırılgan, e zaten adı üstünde, camdan. Şimdi lanetine gelince, insan ruhu üzerindeki etkileri konusunda iki teori var. İlki, Glass Harmonica üzerinde her notayı belirleyen renk kodlarını belirtmek için kullanılan boya.

O dönemler bu boyalar kurşunlu olarak üretiliyor. Bütün bu lanetin sebebinin de enstrümanın büyüleyici sesi gibi fantastik bir şey değil de ee basitçe kurşun zehirlenmesi olabileceğini söylüyor işte bu ilk teorimiz. Kurşun zehirlenmesine karşı en hassas organınsa beyin olduğu biliniyor.

E bu durumda mental rahatsızlıklar yaşanmış olması hiç de garip değil. Bu arada bir hatırlatma yapayım. Ben kullandığım için biliyorum. Bazı midi klavyeler, eğer piyano çalmaya meraklıysanız bilirsiniz, böyle

Piyano tuşları kadar ağır olabilmesi için yine kurşun kullanılarak üretilmeye devam ediyor günümüzde bile. Aman ha dikkatli olun eğer böyle bir enstrüman almayı düşünüyorsanız bu konuyu da bir araştırmanızı tavsiye ederim. Şimdi

Bu bahsettiğim teori yine de çok güçlü sayılmıyor bu arada. Çünkü kurşunu yalnızca parmak uçlarınızla dokunarak vücudunuza almak çok etkili değil. Ve o dönemde makyaj malzemelerinde bile kurşun bulunduğunu düşünürsek bunun ne kadar düşük bir miktar olacağını tahmin edebiliriz.

Ama ikinci bir teori daha var. Hani armonikanın sesinin bir türlü nereden geldiği kestirilemiyordu, sanki her yerde gibiydi demiştik ya. Hatta koskoca Paganini ilahi bir seslemişti onun için. Hatırladınız mı? İşte işin bu kısmı mit değildi. Aslında bunun gerçeklik payı var.

Kaynağını görmesek bile bir sesin nereden geldiğini bizler normalde kestirebiliriz. Buna lokalizasyon deniyor. Ve bunu aslında iki kulağımızın birden yardımıyla yapıyoruz. Şimdi gelin sizlerle küçük bir oyun oynayalım. Şimdi sizden ricam bir gözünüzü kapamanız. Tamam mı? Kapadınız mı? Ellerinizi iki yana kaldırın. Her ikisini de birer yumruk haline getirin.

İki elinizde de yalnızca serçe parmaklarınızı havaya kaldırın ve şimdi 3 dediğimde bu parmak uçlarını birbirine değdireceğiz ama bunu yaparken tek gözümüz kapalı olacak tamam mı? Hazır mıyız? 1 2 3 Başarabildiniz mi?

Yanıtınız hayır ise şaşırmam. Oysa iki gözünüz açık olsaydı yüksek olasılıkla başaracaktınız. Çünkü bir cismin uzaydaki konumunu hatasız olarak kestirebilmek için ikinci bir referansa ihtiyacımız var. İkinci bir göze veya ikinci bir kulağa. Ses için de bu böyle. Sesin kaynağı sağ tarafımızdaysa ses dalgaları önce sağ kulağımıza ulaşıyor. Sol kulağımızaysa daha geç geliyor.

Ses kaynağı sol tarafımıza geçtiğinde ise bunun tam tersi. İşte aradaki bu ufacık zaman farkı sayesinde sesin konumunu algılayabiliyoruz. Tam olarak olmasa bile tahmin edebiliyoruz. Cam armonikayı farklı kılan şey ise şu.

ince bir sesi var. Yani yüksek frekans aralığında. Ama armonikanınki öyle özel bir aralık ki onu yükseklerden alıp adeta göklere çıkarıyor. Yani işin ilahi tarafı şu. Beynimiz lokalizasyon sırasında 4 kHz'in üzerindeki frekansları sesin decibeli yani şiddetini referans alıyor. 1 kHz altındakilerde ise frekansın dalga boyuyla ilgili faz farkını.

Bunun arasındaki frekanslarda beynimizin çok da emin olamadığı yere denk düşüyor. 1 ile 4 kHz aralığı. İşte bu cam harmonikanın dominant ses aralığı.

Uzun süre nereden geldiğini anlamanın imkansız olduğu bu frekanslara maruz kalan müzisyenleri kimi zaman baş dönmesi, kimi zamansa bir boşluk hissinin sarması belki de bu yüzden olabilir. Açıkçası bu ikinci teori benim daha çok hoşuma gidiyor, daha aklıma yatıyor diyebilirim. Ama tüm bunlara bir üçüncü teoriyi de bizzat ben ekleyeceğim. Bu kez benim teorim geliyor. Hazır mısınız?

Bence Glass Harmonica'nın lanetli bir şöhret kazanmasının en büyük sorumlusu tahmin edebileceğiniz gibi bizler, insanlar. Çünkü kim ne derse desin böyle mistik gizemli hikayelere de bayılıyoruz. Bir yandan ürkütüyorlar bizi, bir yandan da bir tarafımızı, bazı heyecanlarımızı kamçılıyorlar.

Acı yemeğe benziyor biraz. Bir yandan yanarken bir yandan da göz göre göre yemeğe devam ediyoruz. Yani zevk alıyoruz bu acısından, yanmasından. Bu tür hikayeler söz konusu olduğunda ise tatmin olan duyumuz tat değil, merak. Odysseus'un ölümü göze alıp sirenlerin şarkısını dinlemek istemesini meraktan başka neyle açıklayabiliriz ki?

Bizler de bu tür gizemli ve ürkütücü hikayeleri bu yüzden çok daha iştahlı bir şekilde dinlemiyor muyuz? Tam da bu yüzden kulaktan kulağa hızla yaymıyor muyuz? Kulaktan kulağa. Bir kulaktan, bir kulağa.

Hepimiz bireysel olarak iyi ve yeterli olmak istiyoruz. İleriye gitmek, insan olmanın önemli bir parçası sonuçta. Fakat bu özelliğimiz derin bir kaygı hissine de sürükleyebiliyor bizi. 111 Hz'in bu bölümünde kişisel gelişim ve gelecek kaygısı konularına farklı bir perspektiften bakıyoruz. Böylesi süreçlerde küçük adımların nasıl büyük etkiler yaratabileceği üzerinde duruyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------

Bu bölüm Garanti BBVA Emeklilik hakkında reklam içermektedir.

214 - Kendine Yatırım Yapmanın Formülü

Walter White, Tony Soprano, June Osborne gibi ekran başında izlerken desteklediğimiz, hatta bağ kurduğumuz anti kahramanlarla gerçek hayatta karşılaşsak ne olurdu? Muhtemelen arkamıza bakmadan kaçardık. Peki ama ahlaki açıdan kusurlu, hatta suç işleyen bu "anti kahramanları" neden bu kadar seviyoruz? 111 Hz’in bu bölümünde mitolojik hikayelerden modern psikoloji deneylerine, Carl Jung’un "gölge benlik" kavramından neoliberalizmin etkilerine uzanan bir yolculuğa çıkıyor; içimizdeki karanlık yanla yüzleşmemizi sağlayan bu karakterlerin cazibesinin ardındaki sırları keşfediyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

213- Anti Kahramanları Neden Severiz?

Breaking Bad ve Better Call Saul gibi yapımlardan tanıdığımız Vince Gilligan, son günlerde yeni dizisi Pluribus ile gündemde. Bir mutluluk salgınında, yaşananlara tek itiraz eden Carol'ın hikâyesini izlediğimiz bu dizi, bize insan ve topluluk olmaya dair çok önemli sorular soruyor. 111 Hz'in bu bölümünde Pluribus'un tartışmamızı istediği bazı kavramlara odaklanıyoruz. Tüm dünyaya karşı gelebilmenin yollarını arıyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

212 - Tüm Dünyaya Karşı Gelebilir misin: Pluribus

111 Hz'in bu bölümünde, hepimizin zaman zaman içine düştüğü o tanıdık hissi inceliyoruz: Bir yere, bir topluluğa ve hatta kendimize bile ait hissedememe hali. Antik kabilelerden modern şehirlere, dijital kalabalıklardan kendi iç dünyamıza uzanan bu yolculukta, aidiyet duygusunun nasıl değiştiğine ve kendine ait olmanın ne demek olduğuna bakıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

211- Kendine Ait Olmak

111 Hz'in bu bölümünde, Ursula K. Le Guin'in kült bilimkurgu romanı Rüyanın Öte Yakası dünyasına gidiyor; gerçekliği rüyalarıyla değiştirebilen George Orr ve onun idealist terapisti Dr. Haber'la tanışıyoruz. Acaba iyileştirme arzusu, tehlikeli şekilde tanrıcılık oynamaya dönebilir mi? Güç zehirlenmesi ve narsisizm arasındaki farklar üzerinden; kusursuzluk istemine karşı karanlıkta dahi akışta kalabilmek mümkün mü, sorusuna cevap arıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Maya Gedik, Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

210 - Gerçekliği Değiştirme İdeali: Rüyanın Öte Yakası

Bir parça beden ve bir parça ruh... Dr. Victor Frankenstein'ın esas gayesi bu ikisini birleştirip, yaşamı yeniden var etmekti. Onun hikayesi korku ve bilim kurgu dünyasının yarattığı en derin sorgulamayı da beraberinde getirmişti. 111 Hz'in bu bölümünde Frankenstein'ın hikayesinden yola çıkarak insanın komplekslerine, kibrine ve tanrısal mükemmeliyeti arayışını anlamaya çalışıyoruz. Bu gizemli yolculukta insan benliğine dair cevapları arıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

209 - İçimizdeki Canavar ve Mesih Kompleksi: Frankenstein

19 Ekim 2025 Pazar günü sabahın erken saatlerinde Louvre Müzesi'nde yaşanan soygun tüm dünyada büyük bir yankı uyandırdı ve şu soruyu da beraberinde getirdi: Sanat hırsızları, ünlü tabloları, eşsiz eserleri çalan kişiler onları neden çalıyor? Herkesin tanıdığı, dünyaca ünlü tabloları öylece satmaları mümkün olmadığına göre motivasyonları ne olabilir? 111 Hz'in bölümünde sanat hırsızlığının ardındaki psikolojiyi, tarihin en şaşırtıcı soygunlarını ve kaybolan eserlerle birlikte silinen hikayeleri anlatıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

208 - Sanat Hırsızlığı ve Ünlü Soygunlar

Artık hayatı sürekli ekranlar üzerinden takip ediyoruz. Dijitalleşen dünya yaşantımızı epey kolaylaştırdı hiç şüphesiz. Ancak derinlerde bir yerde bizi diğer türlerden ayıran sosyal bir varlık olma özelliğimizi de etkilemeye başladı. 111 Hz'in bu bölümünde dijitalleşmenin sosyal ilişkilerimize olan etkisine odaklanıyor, bu sürece alternatif olarak doğan Unplugged Akımı'nın doğuşunu inceliyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

207 - Ekranı Kapat: Unplugged Akımı

Ülkemizin çok değerli sporcular yetiştirdiği aşikar, son yıllarda ise takım sporlarında en çok ses getirenlerden biri A Milli Kadın Voleybol Takımımız. Kazandıkları kupalar kadar, kendilerinden emin duruşlarıyla birlik hissini ve kadın olmanın gücünü yeniden tanımlıyorlar. Peki bu dönüşüm nasıl oldu? Yani nasıl oldu da voleybol, diğer takım sporlarından kendini sıyırıp hepimizin ortak kalp atışına dönüştü? 111 Hz'in bu bölümünde voleybolun geçmişini, tarihe damga vuran maçları ve voleybolu yaygınlaştıran faktörleri inceliyoruz.









Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

206- Biz Neden Voleybol Ülkesiyiz? 

Şehrin dışında kalan tekinsiz plajda verdiğimiz mola, bizi hiçbir kategoriye uymayan "Kayıp Şey" ile karşılaştırıyor. Rutinin, kuralların ve betonarmenin hüküm sürdüğü gri bir dünyada, tanıştığımız ilginç yaratığı yuvasına götürmek için Shaun Tan'in etkileyici eseri içerisinde bir maceraya çıkıyoruz. 111 Hz'in bu bölümünde;  yapacak daha önemli işleri olanların arasında, kayıp şeyin aslında ne olduğunu keşfedeceğiz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

205 - Yapacak Daha Önemli İşleri Olanlara: Kaybolmanın Hikayesi

Derdinizi anlatmak için ne kadar ileri giderdiniz? Neleri kaybetmeyi göze alırdınız? Bu bölümde, iletişim arzusuyla büyük bedeller ödemeyi göze alanların hikayeleri var. Çünkü onların dertleri hayatı anlatmak. Ve kelimeler ve dil, böylesi ağır bir yükün karşısında bazen çaresiz kalıyor.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Oğulcan Ayan

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

27 - Sanat Eserine Dönüşmek

Öyle hikayeler vardır ki onları sadece dinleyerek anlayabilirsiniz. Barış Özcan, sanat, tasarım ve teknoloji dünyasından en sıradışı hikayeleri paylaştığı "111 Hz" ile sizleri eşsiz bir işitsel yolculuğa davet ediyor. Kulaklıklarınızı takın ve yepyeni bir deneyime hazır olun.

Barış Özcan ile 111 Hz

Hiç düşündünüz mü: Ya adınız olmasaydı? Size seslenebileceğimiz isminiz, tarih boyunca yok sayılsaydı? Bu bölümde tarihte bir gezintiye çıkıyoruz. İsimsiz yaşamak zorunda bırakılan ve bu zorunluluğa başkaldıran, onunla mücadele eden insanların hikayelerine yelken açıyoruz: Kadınların hikayelerine.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin, Şevval Balkan, Oğulcan Ayan

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

Podcast'e Soru Sor

Kaydet - Dinle - Gönder

Bildirimler

Barış Özcan ile 111 Hz

Her hafta eklenen yeni bölümleri kaçırma!