Bir gün neden 24 saat? Bir dakika, neden "bir dakika"? Bu bölümde konumuz, evrendeki en büyük bilmecelerden biri, yani "zaman". Bu bilmecenin içinde kaybolmak için, hep birlikte bir zaman yolculuğuna çıkıyoruz. Ve gözle görülemeyen bu şeyi nasıl ölçtüğümüzü, ölçerken kullandığımız sayıların nereden geldiğini ve elbette saatlerimizi neye göre, kime göre ayarladığımızı konuşuyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

14 - Saatleri Kim Ayarlıyor? #Podbee Dinlesen Bilirsin

Şu anda bu podcast'i kaydettiğim sırada takvimler 13 Kasım 2021'i gösteriyor. Saatimse 11.11. Hatta karşımda dijital olan bir saat var. Orada da hemen yanında AM harflerini görüyorum. AM bu Latincedeki Antemeridiem kelimelerinin baş harflerinden geliyor. Yani öğleden önce demek bu. Sesimin kaydedildiği zamanı bu şekilde mühürlediğime göre siz bu mührü acaba ne zaman açacaksınız? Belki yayınlanır, yayınlanmaz. Belki de yayınlandıktan haftalar ya da aylar sonra. Bir ihtimal sabah saatlerinde böyle işe ya da okulunuza giderken. Başka bir ihtimal de akşamüstü mesela bir yürüyüşe çıktığınızda dinleyeceksiniz. Öyleyse bir kontrol edin bakalım tam şu anda sizin saatiniz kaçı gösteriyor. Benimkinin 11.11 AM'i gösterdiğini söylemiştim. Amerika'da saatler bu şekilde özellikle öğleden önce ve sonra diye ifade ediliyor, belirtiliyor. Yani saat 12'den sonra 13 olmuyor. 1 PM şeklinde ifade ediliyor. 12 sayıyla böylece 24 saati ifade etmiş oluyorlar. Sizse çoğunluğunuz muhtemelen saatlerinizi Türkiye saatine göre ayarlıyorsunuz. Benim bu podcast'ı kaydettiğim sırada cumartesi günü hafta sonu olduğu için de muhtemelen arkadaşlarınızla vakit geçiriyor olma ihtimaliniz var. Sinemaya ya da akşam yemeğine gidiyor olabilirsiniz. Öğrenciyseniz ve önümüzdeki hafta önemli bir sınavınız varsa ona hazırlanmaya çalışıyor olabilirsiniz. Eğer öyleyse kolay gelsin diyeyim şimdi sizlere. Ama tabii Türkiye'de olmama ihtimaliniz de var. Ne bileyim belki Japonya'dasınız ve çoktan uyudunuz. Ne yaptığınızı bilemesem de bildiğim bir şey var. O da çoğunuzun benden 8 saat ileride yaşadığı şu anda. Gerçi 6 gün önce 7 saatti bu zaman farkı ama geçen pazar gecesi kış saatine geçtik biz. Ne kadar kafa karıştırıcı bir durum değil mi? Sadece saatlerden, zamandan bahsetmek. Sizce de çok garip değil mi bu? Aslında dünyanın iki ucunda aynı anda yaşamamıza rağmen farklı zamanlarda yaşıyoruz. Bu bölümde işte böyle gariplikleri içinde barındıran zaman kavramı hakkında konuşacağız biraz. Ne demişti Ahmet Hamdi Tanpınar? ''Ne içindeyim zamanın ne de büsbütün dışında, yekpare geniş bir anın parçalanmaz akışında.'' İşte böyle tarif etmişti zamanı. Farkındayım bu epeyce soyut bir konu. Ama biz tam da bunun üzerine yani soyut ve tampınarın deyimiyle parçalanamaz bir akış olan zamanı zihnimizde nasıl olup da somutlaştırdığımız üzerine, onu nasıl parçalara ayırdığımız üzerine konuşacağız daha çok. O zaman hazırsanız başlayalım. Uzun zaman önce çok uzaklarda bir kentte insanlar günün hangi vaktinde olduklarını güneşin doğuşuyla batışını izleyerek bir de top atışını dinleyerek öğrenirlermiş. Her gün tam öğle vakti olduğunda kenti çevreleyen surlardaki askerler bir top ateşlermiş ve böylelikle kentte yaşayanlar da gün planlamalarını duydukları bu top sesine göre belirlermiş. Çalışanlar öğle paydosu verir, lokantalar öğle yemeği için hazırlıklarını tamamlarmış. Günlerden bir gün kentte yaşayan oldukça meraklı bir çocuk askerlerin yanına gidip şöyle sormuş. Asker abi, topu ne zaman ateşleyeceğinizi nereden biliyorsunuz? Valla biz ateş emrini komutanımızdan alıyoruz, ona sormalısın. Kentte belediye binasının yakınlarında bir yerlerde olmalı kendisi. Meraklı çocuk doğruca belediye binasına yönelmiş. Komutan gerçekten de orada duruyormuş, etrafı izleyip kolaçan ediyormuş. Çocuk bu kez de o komutanın yanına gidip sormuş. Komutan abi, askerlere top ateş emirini siz veriyormuşsunuz. Acaba top ateşinin tam zamanı olduğunu nereden biliyorsunuz? Bundan kolay ne var? Saatimi belediye binasındaki büyük saate göre ayarladım. Tam 12'yi gösterdiğinde emri veriyorum, askerler de topu ateşliyorlar. Nasıl? Tam da beklediğimiz türden bir cevap öyle değil mi? Ama bizim meraklı çocuğun merakı dineceğine daha da bir artmış. Hemen soluğu büyük saatin bakımından sorumlu olan kentin saatçisinin yanında almış ve bu kez de ona sormuş. Saatçi amca bir şey soracağım. Büyük saati kurarken saatin kaç olduğunu nasıl biliyorsunuz? Yani saati neye göre ayarlıyorsunuz? Ha o mu? Her gün atılan öğlen topuna göre ayarlıyorum canım. Bu hikayeden sonra benim size soracağım soru da şu. Peki biz saatlerimizi neye göre, kime göre ayarlıyoruz? Tam olarak neyi referans alıyoruz? Dahası bir güne neden 24 saat demişiz? Yani mesela 20 diyemez miydik? Ya da 25, 30? Bunun bir nedeni var mı yoksa tamamen kafamızdan mı uydurduk insanlık olarak tüm bu sayıları? Zamanın nasıl ölçüldüğünü anlamak için bizim de zamanda bir yolculuk yapmamız gerekecek. Günümüzden 5000 yıl kadar önce medeniyetin başladığı yerlerden birindeyiz. Mezopotamya'dayız. Tarihin belki de en büyük mucitleri olan Sümerlerin toprakları burası. Yıl M.Ö. 3321. Yani en azından bizim kullandığımız takvime göre M.Ö. Çünkü tahmin ederseniz ki buradaki insanlar M.Ö. yaşadıklarını filan düşünmüyorlardır herhalde. Öyle değil mi? Bak şimdi aklıma ne geldi. Önümüzdeki yıl 2022'de böyle çok büyük bir olay olsa ama öyle büyük ki dünyanın tüm insanlarını etkileyecek böyle tarihi değiştirecek derecede önemli bir olay. Ne bileyim mesela uzaylılar filan gelse dünyaya. Yeni bir başlangıç olarak kabul ederdik öyle değil mi bunu muhtemelen ve hatta takvimlerimizi bile sıfırlardık. Uzaylılardan önce ve uzaylılardan sonra diye. O zaman biz de şu anda U.Ö. 1 yılında yaşıyor olurduk farkında olmasak da. Neyse biz M.Ö. 3321'e geri dönelim Sümerlere. Zaten Sümerlerin kullandığı takvim de bugün kullandığımız takvimden biraz farklı. Sümerlerin kullandığı takvim dediğime de bakmayın çünkü onlar aynı zamanda bu takvimin mucidi. Ve Sümer takvimi aslında bugün kullandığımız takvimlerin de atası. Yani anlayacağınız gök cisimlerini izleyerek bir yılın yaklaşık 360 güne denk düştüğünü hesaplayan, ayın gökyüzündeki hareketlerini gözlemleyip bir yılı 12'ye bölme fikrini ortaya atan ilk olarak onlar. Ama Sümerlerin 12 parçaya ayırdıkları tek şey bir yıl değil. Bir düşünün bakalım 12'yi kullanarak başka neleri düzenlediğimizi. Cevap vermek için süreniz 12 değil 6 saniye ve başladı. Tabii ki buldunuz. Sabahtan beri ne konuşuyoruz? Evet öğleden önce 12 ve öğleden sonra 12 saat olduğunu kabul etmemizi de yine Sümerlere borçluyuz. Yani bir günün 24 saat olmasında onların payları epeyce bir büyük. Çünkü Sümerler sabanın, yazının ve matematiğin mucidi olduğu gibi güneş saatinin de mucidi. Gündüz de geceyi 12 şer bölüme, dolayısıyla bir günü 24 bölüme ayıran onlar. İyi de neden 12? Yani neticede 10 da olabilirdi, olamaz mıydı? Hem 10'la matematik işlemi yapmak, toplamak, çıkarmak, çarpmak çok daha kolay değil mi? Ne de olsa ellerimizde bile parmak hesabı yapabileceğimiz 10 tane parmağımız var. Ve Sümerlerin 12 parmağı olduğunu falan zannetmiyorum. Ama onlar parmak hesabını bizden epeyce bir farklılığı yapıyorlardı. Şimdi eğer bu podcast'i arabada ya da bisiklet sürerken falan dinlemiyorsanız iki elinizi de avuç içlerinizi görecek şekilde kaldırın ki bunu size anlatabileyim. Şimdi kaldırdığınız ellerinize bir bakın. Normalde nasıl sayarsınız? Herhalde bir el baş parmağından başlayıp 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10 diye öyle değil mi? Çok mantıklı ve alışık olduğumuz bir şey bu. Sümerlerin nasıl saydığını öğrenmek içinse sol elinizi önce bir indirin bakalım. İndirdiniz mi? Güzel. Şimdi sağ elinizin baş parmağını kullanacaksınız saymak için. Diğer dört parmağımızı sayacağız. Ama parmaklarımızı değil de parmaklarımızın üstündeki boğumları. Serçe parmağımızdan başlayalım. Benimle birlikte sayın şimdi ve her sayıda baş parmağınızla serçe parmağınızdaki bir boğuma dokunun. 1-2-3 boğul. Şimdi yüzük parmağına geçelim. 4-5-6. Orta parmak. 7-8-9. Ve son olarak işaret parmağı. 10-11-12. 12'nin sırrı işte tam da burada saklı. Ama henüz bitmedi. Şimdi az önce indirdiğimiz sol elimizi de havaya kaldıralım ve bir yumruk haline getirelim. Sağ elimizle saydığımız her 12'lik grup için sol elimizden bir parmağı havaya kaldıracağız, oldu mu? Az önce ilk 12'mizi zaten saymıştık, o zaman sol elimizin baş parmağımızı havaya kaldırabiliriz. Şimdi, sağ elimizle bir 12 daha sayalım. Toplamda kaç etti? 24. Hemen sol işaret parmağımızı da havaya kaldırdık. Bir 12 daha saydık. 36'ya vardık. Sol elimizde 3 parmağımız artık havada. İşaret parmağımızı da havaya kaldırdığımızda 48 oluyor. Ve son olarak serçe parmağımızı da kaldırırsak... Hadi siz söyleyin. 60. Bakın 12'den 60'a geldik iki elimizi kullanarak. Peki bu sayı size de bir yerlerden tanıdık gelmiyor mu? Bir dakika bir durup düşünün bakalım. Ya da bir dakika düşünmek yerine bir dakikayı düşünün. Yani 60 saniyeyi. İşte bugün zamanı organize etmek için kullandığımız sayı sistemimizin kökleri aslında ta 5 bin yıl öncesine tarihteki ilk medeniyetlerden birine böyle uzanıyor. 60 saniyenin 1 dakika olmasından tutun, 60 dakikanın 1 saat olmasına veya öğleden öncesinin 12 sonrasının da 12 saat olmasına dek zamana dair tüm oluşturduğumuz bu kategorilerin sırrı bir bakıma antik çağlardaki insanların parmaklarında aslında. Ama yine de Sümerler için zaman bizim bugün onu algılayışımızdan epeyce bir farklı. Onlar günü 24 parçaya bu şekilde ayırsalar da bu parçalar birbirine eşit değil. Yani saat 7'yi 12'yi geçiyor gibi ifadeler kullanmıyorlar çünkü Sümerlerin kol saati yok. Onlar zamanı güneş saatiyle ölçüyor ve güneşin gölgesinin gün içindeki değişim hızı da oldukça farklı. Gün doğumu ve gün batımında gölgeler gün ortasına göre çok daha hızlı değişiyor. Ayrıca bambaşka bir sorun daha var, o da mevsimler. Öyle ya yaz aylarında gündüzlerin uzadığını, kış aylarında ise kısaldığını hepimiz biliyoruz. İşte bu yaz saati, kış saati dedik ya en başta. Güneş saatinin de sorunu tam bu noktada. Bir ay başka bir ayı tutmuyor. Dahası dünyadaki hangi eninemde veya boylamda olduğunuza göre güneşin gökyüzündeki konumu da değişiyor. Ve tahmin edersiniz ki güneş saati kullanırken tüm bu değişkenleri bir standarda oturtabilmek de neredeyse imkansız. Zaten burada yaşayanların saatin tam olarak kaç olduğunu bilmeye pek de ihtiyaçları yok. günün hangi vaktinde olduklarını şöyle bir kabataslak az çok bilseler onlara yetiyor. Hatta aslına bakarsanız Sümerlerden sonra da çok uzunca bir süre boyunca dünya tarihinde kimsenin saatin tam olarak kaç olduğunu bilmeye pek de ihtiyacı olmadı. Saatin tam olarak kaç olduğunu bilmenin hayati önem kazanmasına neden olan şeyi öğrenmek için bir kez daha zamanda yolculuk yapmamız gerekecek. Ama bu kez ileriye. Hem de epeyce bir ileriye. 1880'lerin başlarında bu kez İstanbul'da Eminönü Sirkeci civarındayız. Mekanik saatler keşfedileli yıllar olmuş. İstanbul beyefendilerinin pek çoğu ceplerinden cep saatlerini eksik etmiyor ve elbette neredeyse her Alafranga restoranın duvarlarında veya pansiyonların lobilerinde birer duvar saati de mutlaka var. Ama tüm bunlara rağmen bir de problem var. Diyelim ki şu köşe başındaki restorana girdik ve saati sorduk. Restoran sahibi bize duvarda asılı olan saati gösterdi ve dedi ki gördüğünüz üzere saat 2'yi 55 geçiyor beyefendi. Sorun şu ki eğer saatin kaç olduğunu bu restorana değil de birkaç sokak ötedeki pansiyonun resepsiyonuna sormuş olsaydık bize vereceği cevap belki de beyefendi saat duvarda asılı görüyorsunuz işte 3'ü 3 geçiyor olacaktı. veya pansiyona değil de yoldan geçen birine sorsaydık 3'ü 10 geçiyor yanıtını alacaktık belki de. Üstelik bütün bu kafa karışıklığının üzerine bir de Alaturka saat diye ayrı bir zaman standardı var ki sormayın gitsin. Ki buna benzeyen bir standardı ben Afrika'da gördüm. Afrika saati dedikleri başka bir standart uyguluyor onlar. Onu da belki bir başka podcast bölümünde konuşuruz. Anlayacağınız köşe başındaki restoranın saat 2.55'i gösterirken 2 saat ödedeki pansiyonun saat 3.03'ü, yoldan geçen birinin cep saati ise 3.10'u gösterebiliyor. Öyleyse kime inanacağız biz? Yani İstanbul'da saat kaç tam olarak? Aslına bakarsanız saatin kaç olduğunu kimse kesin olarak bilmiyor. Çünkü 1880'li yılların başlarında insanların üzerine anlaştıkları ortak bir zaman dilimi hala yok. Gerçi düşününce neden olsun ki? Yani 1880'lerin başında benim saatimle sizin saatiniz arasında 5 ya da 10 dakika fark varmış. Kimin umurunda bu kadar ucu ucuna senkronize olmaya ne gerek var? Ta ki Allah Allah! Zaman yolculuğumuzun bu durağı olarak Sirkeci Semti'ni seçmemizin özel bir nedeni var. Çünkü burası 1890 yılında inşa edilen Sirkeci Garı'nın da bulunduğu yer. Sirkeci Garı Paris'ten başlayıp son durağı İstanbul olan ve 20. yüzyılın ikonik demir yolu rotalarından birini yani Şark Ekspresi'ni ağırlıyor. İşte bu tren istasyonunun varlığı zamana dair tüm algıları kökünden değiştirdi. Nasıl mı? 3'ü 5 geçe trenine bineceğimizi bir hayal edelim. Saatin 3'ü 5 geçtiğini nereden öğreneceğiz? Yoldan geçen adamın cep saatinden öğrenirsek adamın saati ileri olduğundan istasyona zamanından önce varabiliriz. Eğer pansiyonun lobisindeki saate inanacak olursak belki de ucu ucuna yakalayacağız treni. Ama eğer restoranın saatini doğru kabul edersek o zaman muhtemelen... Biz daha istasyona varamadan tren çoktan kalkmış gitmiş olacak. İşte bu karışıklığın önüne geçmek için demiryolu işletmeleri demiryolu saati diye yeni bir standart ortaya çıkardı ve istasyonlara bu standarda göre ayarlanmış saatler asılmaya başlandı. Ve bu saatler zamanla şehir için önem kazandı. Düşünürseniz köşe başındaki Alaf Ranga restoran bazı malzemelerini trenle Avrupa'dan getiriyordu ve iki sokak ötedeki pansiyonun müşterileri de yine demir yolunu kullanarak İstanbul'a varıyordu. Ve yavaş yavaş demir yolunun zaman standardı insanların tümünün de saatlerinin standardı haline gelmeye başladı ve yerel saat dediğimiz şey yavaş yavaş ortadan kalktı. Yalnızca İstanbul'da değil, dünyada demir ağlarının ulaştığı her yer benzer süreçlerden geçti ve tren yolları ülkelerin sınırlarını aşıp uluslararası taşımacılık yapmaya başladıkça da bir uluslararası saat birimine ihtiyaç ortaya çıktı ve nihayet bugün adına Greenwich Ortalama Zamanı dediğimiz uluslararası standart kabul edildi. Hatırlarsanız bölümün başlarında Ahmet Hamdi Tanpınar'dan bir şiiri paylaşmıştım. Ama bu şiir Tanpınar'ın zaman üzerine düşündüğü tek eseri değil. YouTube kanalımın sıkı takipçileri daha önce Tanpınar'ın Saatleri Ayarlama Enstitüsü romanı üzerine yaptığım bir YouTube videosunu hatırlayacaktır. Yıllar geçti üzerinden. Çok zamanlar aktı gitti. Ama eminim bazılarınızın bu bölümün adını görür görmez aklına gelmiştir zaten bu roman. Tanpınar bu eserinde İşte tam da az önce sözünü ettiğim süreci, yani bir toplumun eski zaman anlayışından yeni zaman anlayışına geçişinde yaşadığı olayları böyle çok da trajikomik bir şekilde anlatıyordu. Saatleri doğru zamana ayarlamak, modern olmanın, senkronize çalışmanın, gelişmenin bir ön koşuluydu ne de olsa. Romandaki karakterlerden biri şöyle anlatıyordu saatleri ayarlamanın önemini. İyi ayarlanmış bir saat bir saniyeyi bile ziyan etmez. Halbuki biz ne yapıyoruz? Bütün şehir ve memleket ne yapıyor? Ayarı bozuk saatlerimizle yarı vaktimizi kaybediyoruz. Herkes günde saat başına 1 saniye kaybetse saatte 18 milyon saniye kaybederiz. Günün asıl faydalı kısmını 10 saat adetsek 180 milyon saniye eder. Bir günde 180 milyon saniye yani 3 milyon dakika. Bu demektir ki günde 50 bin saat kaybediyoruz. Hesap et artık senede kaç insanın ömrü birden kaybolur. Bir sonraki bölümde görüşene dek siz ömrünüzdeki her saniyenin kıymetini bilerek zamanınızı en güzel şekilde değerlendirin. Hoşçakalın.

Şu anda bu podcast'i kaydettiğim sırada takvimler 13 Kasım 2021'i gösteriyor. Saatimse 11.11. Hatta karşımda dijital olan bir saat var. Orada da hemen yanında AM harflerini görüyorum. AM bu Latincedeki Antemeridiem kelimelerinin baş harflerinden geliyor. Yani öğleden önce demek bu. Sesimin kaydedildiği zamanı bu şekilde mühürlediğime göre siz bu mührü acaba ne zaman açacaksınız?

Belki yayınlanır, yayınlanmaz. Belki de yayınlandıktan haftalar ya da aylar sonra. Bir ihtimal sabah saatlerinde böyle işe ya da okulunuza giderken. Başka bir ihtimal de akşamüstü mesela bir yürüyüşe çıktığınızda dinleyeceksiniz. Öyleyse bir kontrol edin bakalım tam şu anda sizin saatiniz kaçı gösteriyor.

Benimkinin 11.11 AM'i gösterdiğini söylemiştim. Amerika'da saatler bu şekilde özellikle öğleden önce ve sonra diye ifade ediliyor, belirtiliyor. Yani saat 12'den sonra 13 olmuyor. 1 PM şeklinde ifade ediliyor. 12 sayıyla böylece 24 saati ifade etmiş oluyorlar. Sizse çoğunluğunuz muhtemelen saatlerinizi Türkiye saatine göre ayarlıyorsunuz.

Benim bu podcast'ı kaydettiğim sırada cumartesi günü hafta sonu olduğu için de muhtemelen arkadaşlarınızla vakit geçiriyor olma ihtimaliniz var. Sinemaya ya da akşam yemeğine gidiyor olabilirsiniz. Öğrenciyseniz ve önümüzdeki hafta önemli bir sınavınız varsa ona hazırlanmaya çalışıyor olabilirsiniz. Eğer öyleyse kolay gelsin diyeyim şimdi sizlere. Ama tabii Türkiye'de olmama ihtimaliniz de var. Ne bileyim belki Japonya'dasınız ve çoktan uyudunuz.

Ne yaptığınızı bilemesem de bildiğim bir şey var. O da çoğunuzun benden 8 saat ileride yaşadığı şu anda. Gerçi 6 gün önce 7 saatti bu zaman farkı ama geçen pazar gecesi kış saatine geçtik biz. Ne kadar kafa karıştırıcı bir durum değil mi? Sadece saatlerden, zamandan bahsetmek. Sizce de çok garip değil mi bu? Aslında dünyanın iki ucunda aynı anda yaşamamıza rağmen farklı zamanlarda yaşıyoruz.

Bu bölümde işte böyle gariplikleri içinde barındıran zaman kavramı hakkında konuşacağız biraz. Ne demişti Ahmet Hamdi Tanpınar? ''Ne içindeyim zamanın ne de büsbütün dışında, yekpare geniş bir anın parçalanmaz akışında.'' İşte böyle tarif etmişti zamanı. Farkındayım bu epeyce soyut bir konu.

Ama biz tam da bunun üzerine yani soyut ve tampınarın deyimiyle parçalanamaz bir akış olan zamanı zihnimizde nasıl olup da somutlaştırdığımız üzerine, onu nasıl parçalara ayırdığımız üzerine konuşacağız daha çok. O zaman hazırsanız başlayalım.

Uzun zaman önce çok uzaklarda bir kentte insanlar günün hangi vaktinde olduklarını güneşin doğuşuyla batışını izleyerek bir de top atışını dinleyerek öğrenirlermiş.

Her gün tam öğle vakti olduğunda kenti çevreleyen surlardaki askerler bir top ateşlermiş ve böylelikle kentte yaşayanlar da gün planlamalarını duydukları bu top sesine göre belirlermiş. Çalışanlar öğle paydosu verir, lokantalar öğle yemeği için hazırlıklarını tamamlarmış. Günlerden bir gün kentte yaşayan oldukça meraklı bir çocuk askerlerin yanına gidip şöyle sormuş.

Asker abi, topu ne zaman ateşleyeceğinizi nereden biliyorsunuz? Valla biz ateş emrini komutanımızdan alıyoruz, ona sormalısın. Kentte belediye binasının yakınlarında bir yerlerde olmalı kendisi. Meraklı çocuk doğruca belediye binasına yönelmiş. Komutan gerçekten de orada duruyormuş, etrafı izleyip kolaçan ediyormuş. Çocuk bu kez de o komutanın yanına gidip sormuş.

Komutan abi, askerlere top ateş emirini siz veriyormuşsunuz. Acaba top ateşinin tam zamanı olduğunu nereden biliyorsunuz? Bundan kolay ne var? Saatimi belediye binasındaki büyük saate göre ayarladım. Tam 12'yi gösterdiğinde emri veriyorum, askerler de topu ateşliyorlar.

Nasıl? Tam da beklediğimiz türden bir cevap öyle değil mi? Ama bizim meraklı çocuğun merakı dineceğine daha da bir artmış. Hemen soluğu büyük saatin bakımından sorumlu olan kentin saatçisinin yanında almış ve bu kez de ona sormuş. Saatçi amca bir şey soracağım. Büyük saati kurarken saatin kaç olduğunu nasıl biliyorsunuz? Yani saati neye göre ayarlıyorsunuz?

Ha o mu? Her gün atılan öğlen topuna göre ayarlıyorum canım. Bu hikayeden sonra benim size soracağım soru da şu. Peki biz saatlerimizi neye göre, kime göre ayarlıyoruz? Tam olarak neyi referans alıyoruz? Dahası bir güne neden 24 saat demişiz? Yani mesela 20 diyemez miydik? Ya da 25, 30?

Bunun bir nedeni var mı yoksa tamamen kafamızdan mı uydurduk insanlık olarak tüm bu sayıları? Zamanın nasıl ölçüldüğünü anlamak için bizim de zamanda bir yolculuk yapmamız gerekecek.

Günümüzden 5000 yıl kadar önce medeniyetin başladığı yerlerden birindeyiz. Mezopotamya'dayız. Tarihin belki de en büyük mucitleri olan Sümerlerin toprakları burası.

Yıl M.Ö. 3321. Yani en azından bizim kullandığımız takvime göre M.Ö. Çünkü tahmin ederseniz ki buradaki insanlar M.Ö. yaşadıklarını filan düşünmüyorlardır herhalde. Öyle değil mi? Bak şimdi aklıma ne geldi. Önümüzdeki yıl 2022'de böyle çok büyük bir olay olsa ama öyle büyük ki dünyanın tüm insanlarını etkileyecek böyle tarihi değiştirecek derecede önemli bir olay. Ne bileyim mesela

uzaylılar filan gelse dünyaya. Yeni bir başlangıç olarak kabul ederdik öyle değil mi bunu muhtemelen ve hatta takvimlerimizi bile sıfırlardık. Uzaylılardan önce ve uzaylılardan sonra diye. O zaman biz de şu anda U.Ö. 1 yılında yaşıyor olurduk farkında olmasak da. Neyse biz M.Ö. 3321'e geri dönelim Sümerlere. Zaten Sümerlerin kullandığı takvim de bugün kullandığımız takvimden biraz farklı. Sümerlerin kullandığı takvim dediğime de bakmayın çünkü onlar aynı zamanda bu takvimin mucidi. Ve Sümer takvimi aslında bugün kullandığımız takvimlerin de atası.

Yani anlayacağınız gök cisimlerini izleyerek bir yılın yaklaşık 360 güne denk düştüğünü hesaplayan, ayın gökyüzündeki hareketlerini gözlemleyip bir yılı 12'ye bölme fikrini ortaya atan ilk olarak onlar. Ama Sümerlerin 12 parçaya ayırdıkları tek şey bir yıl değil.

Bir düşünün bakalım 12'yi kullanarak başka neleri düzenlediğimizi. Cevap vermek için süreniz 12 değil 6 saniye ve başladı. Tabii

ki buldunuz. Sabahtan beri ne konuşuyoruz? Evet öğleden önce 12 ve öğleden sonra 12 saat olduğunu kabul etmemizi de yine Sümerlere borçluyuz. Yani bir günün 24 saat olmasında onların payları epeyce bir büyük.

Çünkü Sümerler sabanın, yazının ve matematiğin mucidi olduğu gibi güneş saatinin de mucidi. Gündüz de geceyi 12 şer bölüme, dolayısıyla bir günü 24 bölüme ayıran onlar. İyi de neden 12? Yani neticede 10 da olabilirdi, olamaz mıydı? Hem 10'la matematik işlemi yapmak, toplamak, çıkarmak, çarpmak çok daha kolay değil mi?

Ne de olsa ellerimizde bile parmak hesabı yapabileceğimiz 10 tane parmağımız var. Ve Sümerlerin 12 parmağı olduğunu falan zannetmiyorum. Ama onlar parmak hesabını bizden epeyce bir farklılığı yapıyorlardı. Şimdi eğer bu podcast'i arabada ya da bisiklet sürerken falan dinlemiyorsanız iki elinizi de avuç içlerinizi görecek şekilde kaldırın ki bunu size anlatabileyim.

Şimdi kaldırdığınız ellerinize bir bakın. Normalde nasıl sayarsınız? Herhalde bir el baş parmağından başlayıp 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10

diye öyle değil mi? Çok mantıklı ve alışık olduğumuz bir şey bu. Sümerlerin nasıl saydığını öğrenmek içinse sol elinizi önce bir indirin bakalım. İndirdiniz mi?

Güzel. Şimdi sağ elinizin baş parmağını kullanacaksınız saymak için. Diğer dört parmağımızı sayacağız. Ama parmaklarımızı değil de parmaklarımızın üstündeki boğumları. Serçe parmağımızdan başlayalım. Benimle birlikte sayın şimdi ve her sayıda baş parmağınızla serçe parmağınızdaki bir boğuma dokunun.

1-2-3 boğul. Şimdi yüzük parmağına geçelim. 4-5-6. Orta parmak. 7-8-9. Ve son olarak işaret parmağı. 10-11-12.

12'nin sırrı işte tam da burada saklı.

Ama henüz bitmedi. Şimdi az önce indirdiğimiz sol elimizi de havaya kaldıralım ve bir yumruk haline getirelim. Sağ elimizle saydığımız her 12'lik grup için sol elimizden bir parmağı havaya kaldıracağız, oldu mu? Az önce ilk 12'mizi zaten saymıştık, o zaman sol elimizin baş parmağımızı havaya kaldırabiliriz. Şimdi, sağ elimizle bir 12 daha sayalım. Toplamda kaç etti? 24.

Hemen sol işaret parmağımızı da havaya kaldırdık. Bir 12 daha saydık. 36'ya vardık. Sol elimizde 3 parmağımız artık havada. İşaret parmağımızı da havaya kaldırdığımızda 48 oluyor. Ve son olarak serçe parmağımızı da kaldırırsak... Hadi siz söyleyin. 60. Bakın 12'den 60'a geldik iki elimizi kullanarak. Peki bu sayı size de bir yerlerden tanıdık gelmiyor mu? Bir dakika bir durup düşünün bakalım. Ya da bir dakika düşünmek yerine bir dakikayı düşünün. Yani 60 saniyeyi. İşte bugün zamanı organize etmek için kullandığımız sayı sistemimizin kökleri aslında ta 5 bin yıl öncesine tarihteki ilk medeniyetlerden birine böyle uzanıyor.

60 saniyenin 1 dakika olmasından tutun, 60 dakikanın 1 saat olmasına veya öğleden öncesinin 12 sonrasının da 12 saat olmasına dek zamana dair tüm oluşturduğumuz bu kategorilerin sırrı bir bakıma antik çağlardaki insanların parmaklarında aslında.

Ama yine de Sümerler için zaman bizim bugün onu algılayışımızdan epeyce bir farklı. Onlar günü 24 parçaya bu şekilde ayırsalar da bu parçalar birbirine eşit değil. Yani saat 7'yi 12'yi geçiyor gibi ifadeler kullanmıyorlar çünkü Sümerlerin kol saati yok.

Onlar zamanı güneş saatiyle ölçüyor ve güneşin gölgesinin gün içindeki değişim hızı da oldukça farklı. Gün doğumu ve gün batımında gölgeler gün ortasına göre çok daha hızlı değişiyor. Ayrıca bambaşka bir sorun daha var, o da mevsimler. Öyle ya yaz aylarında gündüzlerin uzadığını, kış aylarında ise kısaldığını hepimiz biliyoruz. İşte bu yaz saati, kış saati dedik ya en başta. Güneş saatinin de sorunu tam bu noktada.

Bir ay başka bir ayı tutmuyor. Dahası dünyadaki hangi eninemde veya boylamda olduğunuza göre güneşin gökyüzündeki konumu da değişiyor. Ve tahmin edersiniz ki güneş saati kullanırken tüm bu değişkenleri bir standarda oturtabilmek de neredeyse imkansız. Zaten burada yaşayanların saatin tam olarak kaç olduğunu bilmeye pek de ihtiyaçları yok.

günün hangi vaktinde olduklarını şöyle bir kabataslak az çok bilseler onlara yetiyor. Hatta aslına bakarsanız Sümerlerden sonra da çok uzunca bir süre boyunca dünya tarihinde kimsenin saatin tam olarak kaç olduğunu bilmeye pek de ihtiyacı olmadı. Saatin tam olarak kaç olduğunu bilmenin hayati önem kazanmasına neden olan şeyi öğrenmek için bir kez daha zamanda yolculuk yapmamız gerekecek. Ama bu kez ileriye. Hem de epeyce bir ileriye.

1880'lerin başlarında bu kez İstanbul'da Eminönü Sirkeci civarındayız. Mekanik saatler keşfedileli yıllar olmuş. İstanbul beyefendilerinin pek çoğu ceplerinden cep saatlerini eksik etmiyor ve elbette neredeyse her Alafranga restoranın duvarlarında veya pansiyonların lobilerinde birer duvar saati de mutlaka var.

Ama tüm bunlara rağmen bir de problem var. Diyelim ki şu köşe başındaki restorana girdik ve saati sorduk. Restoran sahibi bize duvarda asılı olan saati gösterdi ve dedi ki gördüğünüz üzere saat 2'yi 55 geçiyor beyefendi. Sorun şu ki eğer saatin kaç olduğunu bu restorana değil de birkaç sokak ötedeki pansiyonun resepsiyonuna sormuş olsaydık bize vereceği cevap belki de beyefendi saat duvarda asılı görüyorsunuz işte 3'ü 3 geçiyor olacaktı.

veya pansiyona değil de yoldan geçen birine sorsaydık 3'ü 10 geçiyor yanıtını alacaktık belki de. Üstelik bütün bu kafa karışıklığının üzerine bir de Alaturka saat diye ayrı bir zaman standardı var ki sormayın gitsin. Ki buna benzeyen bir standardı ben Afrika'da gördüm. Afrika saati dedikleri başka bir standart uyguluyor onlar. Onu da belki bir başka podcast bölümünde konuşuruz.

Anlayacağınız köşe başındaki restoranın saat 2.55'i gösterirken 2 saat ödedeki pansiyonun saat 3.03'ü, yoldan geçen birinin cep saati ise 3.10'u gösterebiliyor. Öyleyse kime inanacağız biz? Yani İstanbul'da saat kaç tam olarak?

Aslına bakarsanız saatin kaç olduğunu kimse kesin olarak bilmiyor. Çünkü 1880'li yılların başlarında insanların üzerine anlaştıkları ortak bir zaman dilimi hala yok. Gerçi düşününce neden olsun ki? Yani 1880'lerin başında benim saatimle sizin saatiniz arasında 5 ya da 10 dakika fark varmış. Kimin umurunda bu kadar ucu ucuna senkronize olmaya ne gerek var? Ta ki

Zaman yolculuğumuzun bu durağı olarak Sirkeci Semti'ni seçmemizin özel bir nedeni var. Çünkü burası 1890 yılında inşa edilen Sirkeci Garı'nın da bulunduğu yer. Sirkeci Garı Paris'ten başlayıp son durağı İstanbul olan ve 20. yüzyılın ikonik demir yolu rotalarından birini yani Şark Ekspresi'ni ağırlıyor. İşte bu tren istasyonunun varlığı zamana dair tüm algıları

kökünden değiştirdi. Nasıl mı? 3'ü 5 geçe trenine bineceğimizi bir hayal edelim. Saatin 3'ü 5 geçtiğini nereden öğreneceğiz? Yoldan geçen adamın cep saatinden öğrenirsek adamın saati ileri olduğundan istasyona zamanından önce varabiliriz. Eğer pansiyonun lobisindeki saate inanacak olursak belki de ucu ucuna yakalayacağız treni. Ama eğer restoranın saatini doğru kabul edersek o zaman muhtemelen...

Biz daha istasyona varamadan tren çoktan kalkmış gitmiş olacak. İşte bu karışıklığın önüne geçmek için demiryolu işletmeleri demiryolu saati diye yeni bir standart ortaya çıkardı ve istasyonlara bu standarda göre ayarlanmış saatler asılmaya başlandı. Ve bu saatler zamanla şehir için önem kazandı.

Düşünürseniz köşe başındaki Alaf Ranga restoran bazı malzemelerini trenle Avrupa'dan getiriyordu ve iki sokak ötedeki pansiyonun müşterileri de yine demir yolunu kullanarak İstanbul'a varıyordu. Ve yavaş yavaş demir yolunun zaman standardı insanların tümünün de saatlerinin standardı haline gelmeye başladı ve yerel saat dediğimiz şey yavaş yavaş ortadan kalktı.

Yalnızca İstanbul'da değil, dünyada demir ağlarının ulaştığı her yer benzer süreçlerden geçti ve tren yolları ülkelerin sınırlarını aşıp uluslararası taşımacılık yapmaya başladıkça da bir uluslararası saat birimine ihtiyaç ortaya çıktı ve nihayet bugün adına Greenwich Ortalama Zamanı dediğimiz uluslararası standart kabul edildi.

Hatırlarsanız bölümün başlarında Ahmet Hamdi Tanpınar'dan bir şiiri paylaşmıştım. Ama bu şiir Tanpınar'ın zaman üzerine düşündüğü tek eseri değil. YouTube kanalımın sıkı takipçileri daha önce Tanpınar'ın Saatleri Ayarlama Enstitüsü romanı üzerine yaptığım bir YouTube videosunu hatırlayacaktır. Yıllar geçti üzerinden. Çok zamanlar aktı gitti. Ama eminim bazılarınızın bu bölümün adını görür görmez aklına gelmiştir zaten bu roman. Tanpınar bu eserinde

İşte tam da az önce sözünü ettiğim süreci, yani bir toplumun eski zaman anlayışından yeni zaman anlayışına geçişinde yaşadığı olayları böyle çok da trajikomik bir şekilde anlatıyordu. Saatleri doğru zamana ayarlamak, modern olmanın, senkronize çalışmanın, gelişmenin bir ön koşuluydu ne de olsa.

Romandaki karakterlerden biri şöyle anlatıyordu saatleri ayarlamanın önemini. İyi ayarlanmış bir saat bir saniyeyi bile ziyan etmez. Halbuki biz ne yapıyoruz? Bütün şehir ve memleket ne yapıyor? Ayarı bozuk saatlerimizle yarı vaktimizi kaybediyoruz.

Herkes günde saat başına 1 saniye kaybetse saatte 18 milyon saniye kaybederiz. Günün asıl faydalı kısmını 10 saat adetsek 180 milyon saniye eder. Bir günde 180 milyon saniye yani 3 milyon dakika. Bu demektir ki günde 50 bin saat kaybediyoruz. Hesap et artık senede kaç insanın ömrü birden kaybolur.

Bir sonraki bölümde görüşene dek siz ömrünüzdeki her saniyenin kıymetini bilerek zamanınızı en güzel şekilde değerlendirin. Hoşçakalın.

Walter White, Tony Soprano, June Osborne gibi ekran başında izlerken desteklediğimiz, hatta bağ kurduğumuz anti kahramanlarla gerçek hayatta karşılaşsak ne olurdu? Muhtemelen arkamıza bakmadan kaçardık. Peki ama ahlaki açıdan kusurlu, hatta suç işleyen bu "anti kahramanları" neden bu kadar seviyoruz? 111 Hz’in bu bölümünde mitolojik hikayelerden modern psikoloji deneylerine, Carl Jung’un "gölge benlik" kavramından neoliberalizmin etkilerine uzanan bir yolculuğa çıkıyor; içimizdeki karanlık yanla yüzleşmemizi sağlayan bu karakterlerin cazibesinin ardındaki sırları keşfediyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

213- Anti Kahramanları Neden Severiz?

Breaking Bad ve Better Call Saul gibi yapımlardan tanıdığımız Vince Gilligan, son günlerde yeni dizisi Pluribus ile gündemde. Bir mutluluk salgınında, yaşananlara tek itiraz eden Carol'ın hikâyesini izlediğimiz bu dizi, bize insan ve topluluk olmaya dair çok önemli sorular soruyor. 111 Hz'in bu bölümünde Pluribus'un tartışmamızı istediği bazı kavramlara odaklanıyoruz. Tüm dünyaya karşı gelebilmenin yollarını arıyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

212 - Tüm Dünyaya Karşı Gelebilir misin: Pluribus

111 Hz'in bu bölümünde, hepimizin zaman zaman içine düştüğü o tanıdık hissi inceliyoruz: Bir yere, bir topluluğa ve hatta kendimize bile ait hissedememe hali. Antik kabilelerden modern şehirlere, dijital kalabalıklardan kendi iç dünyamıza uzanan bu yolculukta, aidiyet duygusunun nasıl değiştiğine ve kendine ait olmanın ne demek olduğuna bakıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

211- Kendine Ait Olmak

111 Hz'in bu bölümünde, Ursula K. Le Guin'in kült bilimkurgu romanı Rüyanın Öte Yakası dünyasına gidiyor; gerçekliği rüyalarıyla değiştirebilen George Orr ve onun idealist terapisti Dr. Haber'la tanışıyoruz. Acaba iyileştirme arzusu, tehlikeli şekilde tanrıcılık oynamaya dönebilir mi? Güç zehirlenmesi ve narsisizm arasındaki farklar üzerinden; kusursuzluk istemine karşı karanlıkta dahi akışta kalabilmek mümkün mü, sorusuna cevap arıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Maya Gedik, Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

210 - Gerçekliği Değiştirme İdeali: Rüyanın Öte Yakası

Bir parça beden ve bir parça ruh... Dr. Victor Frankenstein'ın esas gayesi bu ikisini birleştirip, yaşamı yeniden var etmekti. Onun hikayesi korku ve bilim kurgu dünyasının yarattığı en derin sorgulamayı da beraberinde getirmişti. 111 Hz'in bu bölümünde Frankenstein'ın hikayesinden yola çıkarak insanın komplekslerine, kibrine ve tanrısal mükemmeliyeti arayışını anlamaya çalışıyoruz. Bu gizemli yolculukta insan benliğine dair cevapları arıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

209 - İçimizdeki Canavar ve Mesih Kompleksi: Frankenstein

19 Ekim 2025 Pazar günü sabahın erken saatlerinde Louvre Müzesi'nde yaşanan soygun tüm dünyada büyük bir yankı uyandırdı ve şu soruyu da beraberinde getirdi: Sanat hırsızları, ünlü tabloları, eşsiz eserleri çalan kişiler onları neden çalıyor? Herkesin tanıdığı, dünyaca ünlü tabloları öylece satmaları mümkün olmadığına göre motivasyonları ne olabilir? 111 Hz'in bölümünde sanat hırsızlığının ardındaki psikolojiyi, tarihin en şaşırtıcı soygunlarını ve kaybolan eserlerle birlikte silinen hikayeleri anlatıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

208 - Sanat Hırsızlığı ve Ünlü Soygunlar

Artık hayatı sürekli ekranlar üzerinden takip ediyoruz. Dijitalleşen dünya yaşantımızı epey kolaylaştırdı hiç şüphesiz. Ancak derinlerde bir yerde bizi diğer türlerden ayıran sosyal bir varlık olma özelliğimizi de etkilemeye başladı. 111 Hz'in bu bölümünde dijitalleşmenin sosyal ilişkilerimize olan etkisine odaklanıyor, bu sürece alternatif olarak doğan Unplugged Akımı'nın doğuşunu inceliyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

207 - Ekranı Kapat: Unplugged Akımı

Ülkemizin çok değerli sporcular yetiştirdiği aşikar, son yıllarda ise takım sporlarında en çok ses getirenlerden biri A Milli Kadın Voleybol Takımımız. Kazandıkları kupalar kadar, kendilerinden emin duruşlarıyla birlik hissini ve kadın olmanın gücünü yeniden tanımlıyorlar. Peki bu dönüşüm nasıl oldu? Yani nasıl oldu da voleybol, diğer takım sporlarından kendini sıyırıp hepimizin ortak kalp atışına dönüştü? 111 Hz'in bu bölümünde voleybolun geçmişini, tarihe damga vuran maçları ve voleybolu yaygınlaştıran faktörleri inceliyoruz.









Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

206- Biz Neden Voleybol Ülkesiyiz? 

Şehrin dışında kalan tekinsiz plajda verdiğimiz mola, bizi hiçbir kategoriye uymayan "Kayıp Şey" ile karşılaştırıyor. Rutinin, kuralların ve betonarmenin hüküm sürdüğü gri bir dünyada, tanıştığımız ilginç yaratığı yuvasına götürmek için Shaun Tan'in etkileyici eseri içerisinde bir maceraya çıkıyoruz. 111 Hz'in bu bölümünde;  yapacak daha önemli işleri olanların arasında, kayıp şeyin aslında ne olduğunu keşfedeceğiz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

205 - Yapacak Daha Önemli İşleri Olanlara: Kaybolmanın Hikayesi

Televizyonda ya da sosyal medyada gördüğümüz bir trajedi ilk başta kalbini sıkıştırıyor, gözlerini dolduruyor. Fakat kısa bir süre sonra elimizdeki telefonla biraz daha aşağı kaydırıyoruz akışı.  Ve o trajediyi unutup hayatımıza devam ederken buluyoruz kendimizi. Dünyadaki trajedilere karşı kayıtsız kalabiliyoruz. Peki neden böyle olabilir? Yani insan neden yanlışlığından emin olduğu konulara kayıtsız kalır ve soyutlar kendini? 111 Hz'in bu bölümünde insanlığın, yaşanan acılara kayıtsız kalma sürecinin gerekçelerini inceliyoruz. İnsanın sınırlarını ve bu sınırların nelere mâl olabileceğini konuşuyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

204 - Yitip Giden Duyarlılığımız: Kayıtsızlık

Bazı şeyler paylaştıkça çoğalır, öyle değil mi? İşte bu bölümde, paylaştıkça çoğalmış, ve bugün biz farkında olmasak da, dört bir yanımızı sarmış bir şeyi konuşuyoruz: Açık Kaynak Yazılım. Bozulan bir yazıcı, nasıl oldu da açık kaynak felsefesine ilham verdi? Bir adamın "sırf eğlence olsun diye" başlattığı proje, nasıl oldu da dünyanın en büyük projesi haline geldi?



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media






Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

15 - Açık Kaynak: Birlikten Doğan Güç

Öyle hikayeler vardır ki onları sadece dinleyerek anlayabilirsiniz. Barış Özcan, sanat, tasarım ve teknoloji dünyasından en sıradışı hikayeleri paylaştığı "111 Hz" ile sizleri eşsiz bir işitsel yolculuğa davet ediyor. Kulaklıklarınızı takın ve yepyeni bir deneyime hazır olun.

Barış Özcan ile 111 Hz

Ne kadar hızlı koşabilirsiniz? Veya ne kadar uzun süre nefesinizi tutabilirsiniz? İnsan bedeninin fiziksel sınırları, yapabileceklimizin de limitlerini belirliyor. Peki ya size, yakın bir gelecekte, bu sınırların bugüne dek hiç görülmemiş bir ölçüde genişleyeceğini söylesem? Hatta yakın gelecekte de değil, bugün bile, bilim kurgu filmlerinden pekâlâ aşina olduğumuz cyborglar, aslında aramızda dolaşıyor.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media








Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

Podcast'e Soru Sor

Kaydet - Dinle - Gönder

Bildirimler

Barış Özcan ile 111 Hz

Her hafta eklenen yeni bölümleri kaçırma!