Laptoplar, tabletler, akıllı telefonlar ve akıllı saatler: Gün geçtikçe, daha yüksek teknolojiyi, daha da ufak boyutlarda yanımızda taşıyoruz. Peki ya bunun bir bedelinin olduğunu söylesem? Giderek ufalan boyutlarıyla elektronik aletler, bizi nasıl daha fazla şey satın almaya yöneltiyor? Peki ya eskiyen cihazlarımıza ne oluyor? Dünyada nasıl bir iz bırakıyorlar?



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media


Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠podbeemedia.com⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------


Bu podcast reklam içermektedir.

10 - Onarılmaz Bir Dünyaya Doğru

Merhaba, ben Barış Özcan. 111 Hertz'e hoş geldiniz. Herkese merhaba. Bu podcastı nereden dinlediğinizi bilmiyorum ama dinlediğiniz yerde umarım mutlusunuzdur, keyfiniz yerindedir. Bugün o dinlediğiniz aracı, cihazla ilgili bazı şeyler anlatacağım ve benim çok sevdiğim bir animasyonu bana hatırlatıyor bu. Volley diye bir animasyon. İzleyenleriniz eminim vardır. Dinlerken sanırım siz de bana hak vereceksiniz. Podcast ortamında sadece seslerle resim çizebiliyorum. Sadece kelimeleri kullanabiliyorum görselleştirmek için. Bu anlamda hayal gücünüze güveniyorum. Eğer volley'i izleyenler varsa benim anlattıklarımı dinlerken aklınıza o filmin başındaki sahneler gelebilir. Şimdi size bir alıntı yaparak, bir kitaptan bir pasaj okuyarak başlayacağım bugünkü bölüme. Lyonya kenti her gün yeniler kendini. Her sabah mis gibi çarşaflarda uyanır herkes. Yeni açılmış sabunlarla yıkanır, yepyeni elbiseler giyer, en mükemmel buzdolaplarındaki açılmamış süt şişelerine uzanırken, son model radyolardan en son çıkan şarkıları dinler. Dünün Lyonya'sından artanlar tertemiz plastik torbaların içinde çöp arabasını bekler kaldırımlarda. Bitmiş diş macunu tüpleri, yanmış ampuller, gazeteler, kapkacak, ambalaj malzemelerinin yanı sıra şofbenler, ansiklopediler, piyanolar, torselen tabak takımları. Lyonya'nın zenginliği her gün üretilen, alınıp satılan eşyalardan çok yenilerine yer açmak için kaldırılıp atılan eşyalarla ölçülür. Öyle ki Lyonya'nın gerçek tutkusunu merak etmeye başlar insan. Herkesin dediği gibi yeni ve değişik şeylerin tadını çıkarmak mı, yoksa durmadan üreyen bir pisliği atmak, kendinden uzaklaştırmak mı? Dinlediğiniz bu pasaj, Italo Calvino'nun Görünmez Kentler adlı kitabındandı. Kitabın baş kahramanı, ünlü Venedikli seyyah Marco Polo, Kubilay Han'a Moğol İmparatorluğu'nda ziyaret ettiği şehirleri bir bir anlatmaya söz verir. İşte Lyonya kentine de bu yolculuğu sırasında rastlar Marco Polo. Hikayesi size de bir yerlerden tanıdık geliyor mu? Her yeni günle birlikte eski eşyalarını çöpe atıp yenilerini alan bir şehir. Ne büyük bir israf diyesi geliyor insanın öyle değil mi? Peki ama bizler Lyonyalıları savurganlıkla yargılayabilecek bir yerlerde miyiz sizce? Yoksa aslında Lyonyalılara sandığımızdan çok daha fazla mı benziyoruz? Bunu açıklamak için sizlere bir soru sormama izin verin lütfen. 21. yüzyılın en büyük korkulu rüyalarından biri sizce nedir? Benim aklıma bir şey geliyor. Hem de en yaygın kabus senaryolarından biri. Her an, herhangi birimizin başına gelebilir. Sürekli yanımızda taşıdığımız bir senaryodan söz ediyorum. Diyelim ki hava çok güzel. Güneşin gökyüzünde parıldadığı ama sonbahar serinliğinin de güneşin etkisini biraz olsun hafiflettiği bir gündeyiz. Kuşların cıvıltıları uzaktan sizi çağırıyor. Dışarıya çıkıp biraz yürüyüş yapmak için harika bir gün. Ayakkabılarınızı giyiyor, kulaklıklarınızı takıp hemen dışarı çıkıyorsunuz ve yürürken size eşlik etmesi için en sevdiğiniz podcast'ı açıyorsunuz telefonunuzdan. Bir tur, iki tur derken dinlediğiniz o podcast bölümü bitiyor ama hava o kadar güzel ki siz biraz daha yürümeye karar veriyorsunuz. Telefonunuzdan yeni bir podcast bölümü açmak için elinizi cebinize atıyorsunuz, tam telefonu kavrayıp cebinizden çıkarırken... Eyvah! İşte 21. yüzyılın muhtemelen en yaygın kabus senaryolarından biri gerçek oldu ve o güzelim gününüz telefonunuzun kırılan ekranıyla birlikte mahvoldu. Size de fazlasıyla tanıdık gelen bir senaryo öyle değil mi bu? Ne de olsa artık hepimizin cebinde günümüzü kolaylaştıran böyle süper bilgisayarlar taşıyoruz. Teknolojinin geldiği nokta 20 yıl önce hayal bile edilemeyen güçte bilgisayarları böyle ufacık minicik boyutlara getirip pantolonlarımızın cebine sığdırabiliyor. Ama bu teknolojik ilerlemenin beraberinde getirdiği bazı sorunlar da var. Teknoloji firmalarının arasındaki o kıyasıya rekabet bizlere her zamankinden çok daha fazla özelliğe sahip bir takım cihazları getiriyor. Burası tamam. Ama o ufacık boyutlara giderek daha fazla özellik sığdırılıyor olması bu cihazların her zamankinden çok daha karmaşık bir yapıda olmasına da neden oluyor. Günümüzde teknolojik aletlerin iç aksamları birbirine o kadar sıkı sıkıya entegre, o kadar bütünleşik ki olur da bir telefonun içini açmayı eğer başarabilirseniz sizi adeta minik bir labirent karşılıyor. Yer yön duygusu zayıf birinin içinde kolaylıkla kaybolabileceği ve işleri daha da içinden çıkılamaz hale getirecek derecede mahvedebileceği türde bir labirent bu. Peki telefonunuzu düşürüp ekranını kırdığınızda veya yaramaz kediniz masanın üzerindeki bardağı devirip içindeki suyu bilgisayarınızın üzerine boca ettiğinde ne yaparsınız? Önünüzde iki seçenek var. Ya eskisini çöpe atıp yeni bir telefon ya da bilgisayar alacaksınız ki bu özellikle bozulan şey kaliteli veya pahalıysa oldukça masraflı bir seçenek ya da tamire götüreceksiniz. Sanırım hepimiz öncelikle ikinci seçeneği tercih ederiz. Ama haberler biraz moral bozucu arkadaşlar. Çünkü bozulan telefonunuzu veya bilgisayarınızı tamir ettirmek sandığınızdan çok daha zor olabilir. Sorun yalnızca elektronik eşyaların, donanımlarının birbirine sıkı sıkı ya bağlı ya da bütünleşik olması da değil. Bazı teknoloji firmaları öyle garip politikalar uyguluyor, öyle garip kararlar alıyor ki bizleri bozulan cihazlarımızı tamir ettirmek yerine yenisini almaya yöneltiyor. Düşünsenize bundan sadece 6-7 yıl kadar önce telefonlarımızın pili, bataryası bozulduğunda arka kapağını açıp bataryayı değiştirir ve onu kullanmaya devam ederdik. Bugünse her yıl yeni çıkan modellerle birlikte elektronik eşyaların tamir edilebilirliği biraz daha zorlaşıyor. Ve bu sorun daha ürünlerin tasarım aşamasındayken başlıyor. Dikkat ettiniz mi o telefon aksamlarında vida yerine giderek daha fazla oranda yapıştırıcı kullanılıyor. Ve bu da tamir etmeyi yeterince zorlaştırmıyormuş gibi o kullanılan vidalar da sadece özel tasarlanmış tornavidalarla açılabilecek şekilde seçiliyor. Yani bozulan ya da kırılan telefonunuza ya da bilgisayarınıza müdahale edebilmek için özel bir tornavida kitine ihtiyacınız var. Ama bu sorunun en ufak ve aşması nispeten en kolay kısmı. Sonuçta elinde bu özel tornavida kiti olan ve cihazının nasıl açılacağını bilen biri bu kısmı bir şekilde aşabilir. Asıl sorun ise yedek parça kullanımına karşı uygulanan politikalarda. Bazı teknoloji firmaları ürünlerinin yedek parçalarını kendi bünyesindeki servisler dışına satışını yasaklamış durumda. Yani telefonunuzun kırılan ekranını çıkarıp yerine yeni bir ekran takmak isterseniz elinizde herhangi bir telefon tamircisine gitmek gibi bir seçeneğiniz yok. Bunu yapmaya karar verirseniz de sadece orijinal olmayan hani yan sanayi diye tanımlanan parçalardan bulabiliyorsunuz. Hatta tamir edilemez cihazlar tasarlamakta adeta sembol bir isim haline gelen Apple bu konuda öyle bir noktaya geldi ki son çıkardığı telefonların her bir parçasını telefonun yazılımıyla eşleştirmeye başladı. Yani son model yeni nesil iPhone'unuzun ekranı kırıldığında bırakın öyle yansanayi bir ekran taktırmayı bir yerlerden bir şekilde orijinal bir ekran bulsanız bile telefonunuza takamıyorsunuz. Eğer bunu denerseniz telefonunuzda bulunan bazı özellikler yazılımsal olarak kullanılamaz hale geliyor. Yani telefonunuzun içini açmak veya tamir etmek hakkına yalnızca Apple teknisyenleri sahip. Tüm bunlara karşılık yine de ya bunlar hassas karmaşık cihazlar elbette eğitimini almamış birinin onu tamir etmeye çalışmasının önüne geçilmeli diyorsanız size bir örnek daha vermeme izin verin lütfen. ufak teknolojik ürünlerden biraz olsun çıkıp daha büyük araçları düşünelim isterseniz biraz. Diyelim ki arabanızla şehirler arası bir yolculuk yapıyorsunuz ve seyahatinizin ortasında beklenmedik bir arıza baş gösteriyor. Ve aracınızın kaputundan dumanlar yükselmeye başlıyor. Herhalde yapacağınız ilk iş aracınızı durdurup en yakın tamirciye götürmek olur. Her insanın ilk yapacağı akıl kârı olan şey bu. Öyle değil mi? Maalesef bazı şirketlerin politikaları akıl sınırlarının biraz daha ötesinde, dışında geziniyor. Bu şirketlerden biri John Deere. John Deere, Amerikan bir iş makinesi üreticisi. Az önce sözünü ettiğim ufacık alana karmaşık teknolojiler sığdıran şirketlerden değil anlayacağınız. Kocaman kocaman iş makineleri üretiyor. Tarım endüstrisinde ürettiği o ikonik yeşil renkli traktörleri bilirsiniz. Onlarla ünlü John Deere. Ama son zamanlarda adı daha çok ürettiği traktörlerin tamir edilemez olmasıyla anılır olmuş bir şekilde. John Deere'ın ürettiği tüm traktörler kapalı kaynak bir bilgisayar yazılımı ile kontrol ediliyor. Ve işler işte tam da burada çok karmaşık hale geliyor. Çünkü çiftçiler bu traktörlerde arızalanan bir parçayı kendileri tamir etmeye çalıştıkları zaman bu bilgisayar yazılımı kendini kitliyor. Ve traktörün çalışmasına engel oluyor. Yani traktörünüz hasat döneminin ortasında bozulsa bile hemen oracıkta tamir etmek varken bir çekici çağırıp en yakın yetkili servise gitmek zorundasınız. Hem de hasat dönemini kaçırmak pahasına. Hatta bu mesele öyle bir noktaya gelmiş ki bazı Amerikalı çiftçiler sırf traktörlerini tamir edebilmek için hackerlık yapmaya bile başlamış. Bu çiftçiler edindikleri bir program yardımıyla traktörlerindeki, kendi traktörlerindeki bilgisayarlara sızarak orijinal yazılımın yerine korsan bir yazılım yükleyip firma tarafından konulan o engelleri aşmaya çalışıyorlar. Anlayacağınız, şirketlerin bu tamir karşıtı politikaları sıradan çiftçileri bile birer hacker, birer aktiviste çevirmiş durumda. Peki ama teknoloji üreten bu şirketler neden ürünlerinin tamirini böyle günden güne zorlaştıran politikalar uyguluyorlar ya da uygulamaya çalışıyorlar? Aslında bunun birden fazla nedeni var. Bir şeyi satın aldığınızda bu ürünü üreten firmanın kasasına yalnızca bir seferliğine para giriyor. Oysa şirketler başka teknisyenlerin servis sağlamalarının önüne geçip o rekabeti ortadan kaldırarak tamir hakkını kendi tekellerine aldığında ürünü sattıktan sonra da para kazanmaya devam edebiliyor. Satın aldığınız şey her neyse işte o her bozulduğunda ve siz yetkili servise her gittiğinizde size ürünü satan şirket bir kez daha para kazanıyor. Üstelik muhtemelen daha uygun bir ücrete onarım hizmeti sağlayabilecek küçük rakipler de ortadan kalktığında saf dışı kaldığından şirketlerin servis ücretlerini istedikleri gibi belirleyebilme şansı ortaya çıkıyor. Eminim bunun nasıl bir problem yarattığını tahmin edebilirsiniz. Bir diğer nedense teknoloji şirketlerinin her sene yeni model cihazlar çıkarmasıyla ilgili. Öyle eğer iflas etmek istemiyorsanız, çıkardığınız ürünü satın alacak birilerini bulmanız lazım. Hatırlarsanız daha önce planlı eskitme hakkında yayınladığım bir YouTube videosu vardı. Orada teknoloji şirketlerinin eski modellerin kullanım ömürlerini nasıl önceden planladıklarını ve bu stratejinin piyasaya sürülen yeni modelleri nasıl daha cazip hale getirdiklerini anlatmıştım sizlere. Tamir etmeyi zorlaştırmak da işte madalyonun diğer yüzü. Telefonunuzun ekranı kırıldığında servisler tarafından o kadar yüksek fiyatlar talep ediliyor ki özellikle Amerika'daki tüketiciler yahu üzerine bir ekran parası daha koyar yeni bir telefon alırım gibi bir düşünceye doğru ister istemez yöneliyor. Sahi sizin evinizde ekranı kırıldığı için bir rafa kaldırılmış kaç tane telefon var şu anda? Ya işte tam da bu yüzden bizler artık yavaşladığı için ya da bozulduğu ama onarım masrafı çok yüksek olduğu için hep böyle yeni telefonlar alırken dünyamız da maalesef gün geçtikçe o Marco Polo'nun bize anlattığı Lyonya'ya daha çok benziyor. Şimdi abarttığımı mı düşünüyorsunuz? Tekrar düşünseniz iyi olur. Çünkü 2021 yılında yapılan araştırmalara göre dünya nüfusu 8 milyara dayandı. 8 milyar. Düşünebiliyor musunuz? Dünya üzerinde 8 milyar insan bir yerlerde hayatlarına devam ediyor, devam etmeye çalışıyor. Tam şu anda, siz bu podcasti dinlediğiniz sırada. Peki, dünyadaki bu 8 milyar insana karşılık kaç cep telefonu var dersiniz? Bir düşünelim. Çocuklar ve yaşlıların bir kısmı telefon kullanmıyor olsa 2 milyar kişiyi çıkartmanız gerekir. Herhalde cevap 6 milyar filandır. Öyle değil mi? Hayır mı? Tabii ya. Dünyada cep telefonuna erişemeyecek koşullarda yaşayan insanlar da var mutlaka. Buradan da bir milyarı daha çıkarsak o zaman cevap 5 milyar. Yine yanlış cevap. Sağduyumuza telefon sayısı dünya nüfusundan daha az olmalıymış gibi gelse de durum aslında bunun tam tersi arkadaşlar. Dünyada şu anda aktif olarak kullanılan telefon sayısı 10 milyarı aşmış durumda. Yani dünyada yaşayan insan sayısından daha fazla cep telefonu var. Üstelik bu sayı yalnızca aktif kullanımda olanlar. Ve her yıl dünya çapında 1.7 milyar daha yeni akıllı telefon satılıyor. Peki yerine yenisi alındığında eski elektronik eşyalar tamir de edilemiyorsa bunlar nereye gidiyor? İzninizle Marco Polo'nun Lyonya hakkında yazdıklarından bir pasajı daha paylaşmak istiyorum şimdi sizlerle. Çöpçüler yüklerini her gün nereye götürür? Bu soruyu kimse sormaz kendisine. Yanıtı herkes bilir. Kent dışına. Oysa her yıl genişler kent. Çöplükler geriye çekilmek zorunda kalır. Atıklar arttıkça çöp yığınları yükselir. Katmanlar çoğalır. Daha geniş bir çembere yayılır. Ayrıca şu da var, Lyonya'nın yeni şeyler yaratma yeteneği geliştikçe çöpün özü de iyileşir. Zamana, hava şartlarına, fermentasyon ve yangınlara meydan okur. Lyonya'yı çepeçevre kuşatan yok edilemez bir artıklar kalesidir. Bir sıra dağ gibi kentin her noktasından görülür. ''Aman Barış abi ya ne yaptın sen de herkes bozulan elektronik eşyaları çöpe mi atıyor yani?'' diye mi soruyorsunuz? Evet. Maalesef cevap evet. İnsanlık olarak her yıl yaklaşık 50 milyon ton elektronik atık üretiyoruz. 50 milyon ton deyince tabii ki kafamızda bir şey canlanmayabilir. Ama bu yaklaşık 140 tane Empire State binasına ya da 10 tane büyük piramide eş değer bir miktar. Dağlar büyüklüğünde elektronik atık. Ve maalesef bu atıkların çoğu geri dönüştürülebilir olmaktan uzak ve neredeyse tamamı dünya üzerindeki belli atık arazilerine yığılıp bırakılıyor. Bu atıkların içindeki toksik maddelerse zaman içinde yavaş yavaş toprağa, havaya karışıyor. Bugün Ghana'nın başkentinde bulunan dünyanın en büyük elektronik atık çöplüğü Agbogbloshi, Çernobil'in ardından dünyadaki en toksik mekanlar listesinde ikinci sırada. Bunca karanlık senaryoyu saydıktan sonra insanın aklına tabii ki ''Peki biz ne yapabiliriz?'' sorusu geliyor. Bu soruya, daha az eşya satın alın gibi bir cevap vermek oldukça kolay. Ve daha bilinçli tüket ya da daha az satın al gibi önerileri daha önce muhtemelen defalarca kez duydunuz. Ama daha az eşya satın almaya karar vermek tek başımıza alabileceğimiz bir karar değil. Çünkü sorun satın aldığımız ürünlerin üretim aşamasında başlıyor. Toksik elektronik atıkların böyle çöp dağlarına dönüşmemesi, birikmesinin önüne geçilebilmesi için cihazlarımızın yükseltilebilir, tamir edilebilir, geri dönüştürülebilir şekilde tasarlanması gerekiyor. Aksi takdirde Lyonya'yı bekleyen felaket tıpkı onun yükselen çöp surları gibi bizim de önümüzde yavaş yavaş birikmeye devam edecek. Marco Polo seyahatnamesinin Lyonya üzerine olan o bölümünü şu şekilde bitiriyor. Surlar yükseldikçe heyelan tehlikesi de artıyor. Bir konserve kutusunun, eski bir lastiğin, hasır kılıfı kaybolmuş bir şarap şişesinin Lyonya tarafına yuvarlanması yeter. Ayakkabı tekleri, eski takvimler, kurumuş çiçeklerden oluşan bir çığ, kendisinden boşuna uzaklaştırmaya çalıştığı, artık temiz komşu kentlerin geçmişine karışmış, kendi geçmişine gömecek kenti. Bu pis dağ zincirini bir felaket dümdüz edecek. Her gün yeni giysilere bürünen metropolün tüm izlerini silecek. Ağabey. Hadi bakalım.

Merhaba, ben Barış Özcan. 111 Hertz'e hoş geldiniz.

Herkese merhaba. Bu podcastı nereden dinlediğinizi bilmiyorum ama dinlediğiniz yerde umarım mutlusunuzdur, keyfiniz yerindedir. Bugün o dinlediğiniz aracı, cihazla ilgili bazı şeyler anlatacağım ve benim çok sevdiğim bir animasyonu bana hatırlatıyor bu. Volley diye bir animasyon. İzleyenleriniz eminim vardır. Dinlerken sanırım siz de bana hak vereceksiniz.

Podcast ortamında sadece seslerle resim çizebiliyorum. Sadece kelimeleri kullanabiliyorum görselleştirmek için. Bu anlamda hayal gücünüze güveniyorum. Eğer volley'i izleyenler varsa benim anlattıklarımı dinlerken aklınıza o filmin başındaki sahneler gelebilir. Şimdi size bir alıntı yaparak, bir kitaptan bir pasaj okuyarak başlayacağım bugünkü bölüme.

Lyonya kenti her gün yeniler kendini. Her sabah mis gibi çarşaflarda uyanır herkes. Yeni açılmış sabunlarla yıkanır, yepyeni elbiseler giyer, en mükemmel buzdolaplarındaki açılmamış süt şişelerine uzanırken, son model radyolardan en son çıkan şarkıları dinler. Dünün Lyonya'sından artanlar tertemiz plastik torbaların içinde çöp arabasını bekler kaldırımlarda.

Bitmiş diş macunu tüpleri, yanmış ampuller, gazeteler, kapkacak, ambalaj malzemelerinin yanı sıra şofbenler, ansiklopediler, piyanolar, torselen tabak takımları. Lyonya'nın zenginliği her gün üretilen, alınıp satılan eşyalardan çok yenilerine yer açmak için kaldırılıp atılan eşyalarla ölçülür. Öyle ki Lyonya'nın gerçek tutkusunu merak etmeye başlar insan.

Herkesin dediği gibi yeni ve değişik şeylerin tadını çıkarmak mı, yoksa durmadan üreyen bir pisliği atmak, kendinden uzaklaştırmak mı? Dinlediğiniz bu pasaj, Italo Calvino'nun Görünmez Kentler adlı kitabındandı. Kitabın baş kahramanı, ünlü Venedikli seyyah Marco Polo, Kubilay Han'a Moğol İmparatorluğu'nda ziyaret ettiği şehirleri bir bir anlatmaya söz verir.

İşte Lyonya kentine de bu yolculuğu sırasında rastlar Marco Polo. Hikayesi size de bir yerlerden tanıdık geliyor mu? Her yeni günle birlikte eski eşyalarını çöpe atıp yenilerini alan bir şehir. Ne büyük bir israf diyesi geliyor insanın öyle değil mi? Peki ama bizler Lyonyalıları savurganlıkla yargılayabilecek bir yerlerde miyiz sizce? Yoksa aslında Lyonyalılara sandığımızdan çok daha fazla mı benziyoruz?

Bunu açıklamak için sizlere bir soru sormama izin verin lütfen. 21. yüzyılın en büyük korkulu rüyalarından biri sizce nedir? Benim aklıma bir şey geliyor. Hem de en yaygın kabus senaryolarından biri. Her an, herhangi birimizin başına gelebilir. Sürekli yanımızda taşıdığımız bir senaryodan söz ediyorum. Diyelim ki hava çok güzel. Güneşin gökyüzünde parıldadığı ama sonbahar serinliğinin de güneşin etkisini biraz olsun hafiflettiği bir gündeyiz.

Kuşların cıvıltıları uzaktan sizi çağırıyor. Dışarıya çıkıp biraz yürüyüş yapmak için harika bir gün. Ayakkabılarınızı giyiyor, kulaklıklarınızı takıp hemen dışarı çıkıyorsunuz ve yürürken size eşlik etmesi için en sevdiğiniz podcast'ı açıyorsunuz telefonunuzdan. Bir tur, iki tur derken dinlediğiniz o podcast bölümü bitiyor ama hava o kadar güzel ki siz biraz daha yürümeye karar veriyorsunuz.

Telefonunuzdan yeni bir podcast bölümü açmak için elinizi cebinize atıyorsunuz, tam telefonu kavrayıp cebinizden çıkarırken... Eyvah! İşte 21. yüzyılın muhtemelen en yaygın kabus senaryolarından biri gerçek oldu ve o güzelim gününüz telefonunuzun kırılan ekranıyla birlikte mahvoldu.

Size de fazlasıyla tanıdık gelen bir senaryo öyle değil mi bu? Ne de olsa artık hepimizin cebinde günümüzü kolaylaştıran böyle süper bilgisayarlar taşıyoruz. Teknolojinin geldiği nokta 20 yıl önce hayal bile edilemeyen güçte bilgisayarları böyle ufacık minicik boyutlara getirip pantolonlarımızın cebine sığdırabiliyor. Ama bu teknolojik ilerlemenin beraberinde getirdiği bazı sorunlar da var.

Teknoloji firmalarının arasındaki o kıyasıya rekabet bizlere her zamankinden çok daha fazla özelliğe sahip bir takım cihazları getiriyor. Burası tamam. Ama o ufacık boyutlara giderek daha fazla özellik sığdırılıyor olması bu cihazların her zamankinden çok daha karmaşık bir yapıda olmasına da neden oluyor.

Günümüzde teknolojik aletlerin iç aksamları birbirine o kadar sıkı sıkıya entegre, o kadar bütünleşik ki olur da bir telefonun içini açmayı eğer başarabilirseniz sizi adeta minik bir labirent karşılıyor. Yer yön duygusu zayıf birinin içinde kolaylıkla kaybolabileceği ve işleri daha da içinden çıkılamaz hale getirecek derecede mahvedebileceği türde bir labirent bu.

Peki telefonunuzu düşürüp ekranını kırdığınızda veya yaramaz kediniz masanın üzerindeki bardağı devirip içindeki suyu bilgisayarınızın üzerine boca ettiğinde ne yaparsınız? Önünüzde iki seçenek var. Ya eskisini çöpe atıp yeni bir telefon ya da bilgisayar alacaksınız ki bu özellikle bozulan şey kaliteli veya pahalıysa oldukça masraflı bir seçenek ya da tamire götüreceksiniz.

Sanırım hepimiz öncelikle ikinci seçeneği tercih ederiz. Ama haberler biraz moral bozucu arkadaşlar. Çünkü bozulan telefonunuzu veya bilgisayarınızı tamir ettirmek sandığınızdan çok daha zor olabilir. Sorun yalnızca elektronik eşyaların, donanımlarının birbirine sıkı sıkı ya bağlı ya da bütünleşik olması da değil.

Bazı teknoloji firmaları öyle garip politikalar uyguluyor, öyle garip kararlar alıyor ki bizleri bozulan cihazlarımızı tamir ettirmek yerine yenisini almaya yöneltiyor. Düşünsenize bundan sadece 6-7 yıl kadar önce telefonlarımızın pili, bataryası bozulduğunda arka kapağını açıp bataryayı değiştirir ve onu kullanmaya devam ederdik.

Bugünse her yıl yeni çıkan modellerle birlikte elektronik eşyaların tamir edilebilirliği biraz daha zorlaşıyor. Ve bu sorun daha ürünlerin tasarım aşamasındayken başlıyor. Dikkat ettiniz mi o telefon aksamlarında vida yerine giderek daha fazla oranda yapıştırıcı kullanılıyor. Ve bu da tamir etmeyi yeterince zorlaştırmıyormuş gibi o kullanılan vidalar da sadece özel tasarlanmış tornavidalarla açılabilecek şekilde seçiliyor. Yani bozulan ya da kırılan telefonunuza ya da bilgisayarınıza müdahale edebilmek için özel bir tornavida kitine ihtiyacınız var.

Ama bu sorunun en ufak ve aşması nispeten en kolay kısmı. Sonuçta elinde bu özel tornavida kiti olan ve cihazının nasıl açılacağını bilen biri bu kısmı bir şekilde aşabilir. Asıl sorun ise yedek parça kullanımına karşı uygulanan politikalarda.

Bazı teknoloji firmaları ürünlerinin yedek parçalarını kendi bünyesindeki servisler dışına satışını yasaklamış durumda. Yani telefonunuzun kırılan ekranını çıkarıp yerine yeni bir ekran takmak isterseniz elinizde herhangi bir telefon tamircisine gitmek gibi bir seçeneğiniz yok. Bunu yapmaya karar verirseniz de sadece orijinal olmayan hani yan sanayi diye tanımlanan parçalardan bulabiliyorsunuz.

Hatta tamir edilemez cihazlar tasarlamakta adeta sembol bir isim haline gelen Apple bu konuda öyle bir noktaya geldi ki son çıkardığı telefonların her bir parçasını telefonun yazılımıyla eşleştirmeye başladı. Yani son model yeni nesil iPhone'unuzun ekranı kırıldığında bırakın öyle yansanayi bir ekran taktırmayı bir yerlerden bir şekilde orijinal bir ekran bulsanız bile telefonunuza takamıyorsunuz.

Eğer bunu denerseniz telefonunuzda bulunan bazı özellikler yazılımsal olarak kullanılamaz hale geliyor. Yani telefonunuzun içini açmak veya tamir etmek hakkına yalnızca Apple teknisyenleri sahip. Tüm bunlara karşılık yine de ya bunlar hassas karmaşık cihazlar elbette eğitimini almamış birinin onu tamir etmeye çalışmasının önüne geçilmeli diyorsanız size bir örnek daha vermeme izin verin lütfen.

ufak teknolojik ürünlerden biraz olsun çıkıp daha büyük araçları düşünelim isterseniz biraz. Diyelim ki arabanızla şehirler arası bir yolculuk yapıyorsunuz ve seyahatinizin ortasında beklenmedik bir arıza baş gösteriyor. Ve aracınızın kaputundan dumanlar yükselmeye başlıyor. Herhalde yapacağınız ilk iş aracınızı durdurup en yakın tamirciye götürmek olur. Her insanın ilk yapacağı akıl kârı olan şey bu. Öyle değil mi?

Maalesef bazı şirketlerin politikaları akıl sınırlarının biraz daha ötesinde, dışında geziniyor. Bu şirketlerden biri John Deere.

John Deere, Amerikan bir iş makinesi üreticisi. Az önce sözünü ettiğim ufacık alana karmaşık teknolojiler sığdıran şirketlerden değil anlayacağınız. Kocaman kocaman iş makineleri üretiyor. Tarım endüstrisinde ürettiği o ikonik yeşil renkli traktörleri bilirsiniz. Onlarla ünlü John Deere. Ama son zamanlarda adı daha çok ürettiği traktörlerin tamir edilemez olmasıyla anılır olmuş bir şekilde.

John Deere'ın ürettiği tüm traktörler kapalı kaynak bir bilgisayar yazılımı ile kontrol ediliyor. Ve işler işte tam da burada çok karmaşık hale geliyor. Çünkü çiftçiler bu traktörlerde arızalanan bir parçayı kendileri tamir etmeye çalıştıkları zaman bu bilgisayar yazılımı kendini kitliyor. Ve traktörün çalışmasına engel oluyor.

Yani traktörünüz hasat döneminin ortasında bozulsa bile hemen oracıkta tamir etmek varken bir çekici çağırıp en yakın yetkili servise gitmek zorundasınız. Hem de hasat dönemini kaçırmak pahasına. Hatta bu mesele öyle bir noktaya gelmiş ki bazı Amerikalı çiftçiler sırf traktörlerini tamir edebilmek için hackerlık yapmaya bile başlamış.

Bu çiftçiler edindikleri bir program yardımıyla traktörlerindeki, kendi traktörlerindeki bilgisayarlara sızarak orijinal yazılımın yerine korsan bir yazılım yükleyip firma tarafından konulan o engelleri aşmaya çalışıyorlar. Anlayacağınız, şirketlerin bu tamir karşıtı politikaları sıradan çiftçileri bile birer hacker, birer aktiviste çevirmiş durumda.

Peki ama teknoloji üreten bu şirketler neden ürünlerinin tamirini böyle günden güne zorlaştıran politikalar uyguluyorlar ya da uygulamaya çalışıyorlar? Aslında bunun birden fazla nedeni var. Bir şeyi satın aldığınızda bu ürünü üreten firmanın kasasına yalnızca bir seferliğine para giriyor. Oysa şirketler başka teknisyenlerin servis sağlamalarının önüne geçip o rekabeti ortadan kaldırarak

tamir hakkını kendi tekellerine aldığında ürünü sattıktan sonra da para kazanmaya devam edebiliyor. Satın aldığınız şey her neyse işte o her bozulduğunda ve siz yetkili servise her gittiğinizde size ürünü satan şirket bir kez daha para kazanıyor. Üstelik muhtemelen daha uygun bir ücrete onarım hizmeti sağlayabilecek küçük rakipler de ortadan kalktığında saf dışı kaldığından şirketlerin servis ücretlerini

istedikleri gibi belirleyebilme şansı ortaya çıkıyor. Eminim bunun nasıl bir problem yarattığını tahmin edebilirsiniz. Bir diğer nedense teknoloji şirketlerinin her sene yeni model cihazlar çıkarmasıyla ilgili. Öyle eğer iflas etmek istemiyorsanız, çıkardığınız ürünü satın alacak birilerini bulmanız lazım. Hatırlarsanız daha önce planlı eskitme hakkında yayınladığım bir YouTube videosu vardı. Orada teknoloji şirketlerinin eski modellerin kullanım ömürlerini nasıl önceden planladıklarını ve bu stratejinin piyasaya sürülen yeni modelleri nasıl daha cazip hale getirdiklerini anlatmıştım sizlere.

Tamir etmeyi zorlaştırmak da işte madalyonun diğer yüzü. Telefonunuzun ekranı kırıldığında servisler tarafından o kadar yüksek fiyatlar talep ediliyor ki özellikle Amerika'daki tüketiciler yahu üzerine bir ekran parası daha koyar yeni bir telefon alırım gibi bir düşünceye doğru ister istemez yöneliyor. Sahi sizin evinizde ekranı kırıldığı için bir rafa kaldırılmış kaç tane telefon var şu anda?

Ya işte tam da bu yüzden bizler artık yavaşladığı için ya da bozulduğu ama onarım masrafı çok yüksek olduğu için hep böyle yeni telefonlar alırken dünyamız da maalesef gün geçtikçe o Marco Polo'nun bize anlattığı Lyonya'ya daha çok benziyor. Şimdi abarttığımı mı düşünüyorsunuz?

Tekrar düşünseniz iyi olur. Çünkü 2021 yılında yapılan araştırmalara göre dünya nüfusu 8 milyara dayandı. 8 milyar. Düşünebiliyor musunuz? Dünya üzerinde 8 milyar insan bir yerlerde hayatlarına devam ediyor, devam etmeye çalışıyor. Tam şu anda, siz bu podcasti dinlediğiniz sırada. Peki, dünyadaki bu 8 milyar insana karşılık kaç cep telefonu var dersiniz?

Bir düşünelim. Çocuklar ve yaşlıların bir kısmı telefon kullanmıyor olsa 2 milyar kişiyi çıkartmanız gerekir. Herhalde cevap 6 milyar filandır. Öyle değil mi? Hayır mı? Tabii ya. Dünyada cep telefonuna erişemeyecek koşullarda yaşayan insanlar da var mutlaka. Buradan da bir milyarı daha çıkarsak o zaman cevap 5 milyar.

Yine yanlış cevap. Sağduyumuza telefon sayısı dünya nüfusundan daha az olmalıymış gibi gelse de durum aslında bunun tam tersi arkadaşlar. Dünyada şu anda aktif olarak kullanılan telefon sayısı 10 milyarı aşmış durumda. Yani dünyada yaşayan insan sayısından daha fazla cep telefonu var. Üstelik bu sayı yalnızca aktif kullanımda olanlar. Ve her yıl dünya çapında 1.7 milyar daha yeni akıllı telefon satılıyor. Peki yerine yenisi alındığında eski elektronik eşyalar tamir de edilemiyorsa bunlar nereye gidiyor? İzninizle Marco Polo'nun Lyonya hakkında yazdıklarından bir pasajı daha paylaşmak istiyorum şimdi sizlerle.

Çöpçüler yüklerini her gün nereye götürür? Bu soruyu kimse sormaz kendisine. Yanıtı herkes bilir. Kent dışına. Oysa her yıl genişler kent. Çöplükler geriye çekilmek zorunda kalır. Atıklar arttıkça çöp yığınları yükselir. Katmanlar çoğalır. Daha geniş bir çembere yayılır.

Ayrıca şu da var, Lyonya'nın yeni şeyler yaratma yeteneği geliştikçe çöpün özü de iyileşir. Zamana, hava şartlarına, fermentasyon ve yangınlara meydan okur. Lyonya'yı çepeçevre kuşatan yok edilemez bir artıklar kalesidir. Bir sıra dağ gibi kentin her noktasından görülür.

''Aman Barış abi ya ne yaptın sen de herkes bozulan elektronik eşyaları çöpe mi atıyor yani?'' diye mi soruyorsunuz? Evet. Maalesef cevap evet. İnsanlık olarak her yıl yaklaşık 50 milyon ton elektronik atık üretiyoruz. 50 milyon ton deyince tabii ki kafamızda bir şey canlanmayabilir. Ama bu yaklaşık 140 tane Empire State binasına ya da 10 tane büyük piramide eş değer bir miktar.

Dağlar büyüklüğünde elektronik atık. Ve maalesef bu atıkların çoğu geri dönüştürülebilir olmaktan uzak ve neredeyse tamamı dünya üzerindeki belli atık arazilerine yığılıp bırakılıyor. Bu atıkların içindeki toksik maddelerse zaman içinde yavaş yavaş toprağa, havaya karışıyor.

Bugün Ghana'nın başkentinde bulunan dünyanın en büyük elektronik atık çöplüğü Agbogbloshi, Çernobil'in ardından dünyadaki en toksik mekanlar listesinde ikinci sırada. Bunca karanlık senaryoyu saydıktan sonra insanın aklına tabii ki ''Peki biz ne yapabiliriz?'' sorusu geliyor.

Bu soruya, daha az eşya satın alın gibi bir cevap vermek oldukça kolay. Ve daha bilinçli tüket ya da daha az satın al gibi önerileri daha önce muhtemelen defalarca kez duydunuz.

Ama daha az eşya satın almaya karar vermek tek başımıza alabileceğimiz bir karar değil. Çünkü sorun satın aldığımız ürünlerin üretim aşamasında başlıyor. Toksik elektronik atıkların böyle çöp dağlarına dönüşmemesi, birikmesinin önüne geçilebilmesi için cihazlarımızın yükseltilebilir, tamir edilebilir, geri dönüştürülebilir şekilde tasarlanması gerekiyor. Aksi takdirde

Lyonya'yı bekleyen felaket tıpkı onun yükselen çöp surları gibi bizim de önümüzde yavaş yavaş birikmeye devam edecek. Marco Polo seyahatnamesinin Lyonya üzerine olan o bölümünü şu şekilde bitiriyor. Surlar yükseldikçe heyelan tehlikesi de artıyor. Bir konserve kutusunun, eski bir lastiğin, hasır kılıfı kaybolmuş bir şarap şişesinin Lyonya tarafına yuvarlanması yeter.

Ayakkabı tekleri, eski takvimler, kurumuş çiçeklerden oluşan bir çığ, kendisinden boşuna uzaklaştırmaya çalıştığı, artık temiz komşu kentlerin geçmişine karışmış, kendi geçmişine gömecek kenti. Bu pis dağ zincirini bir felaket dümdüz edecek. Her gün yeni giysilere bürünen metropolün tüm izlerini silecek.

Hepimiz bireysel olarak iyi ve yeterli olmak istiyoruz. İleriye gitmek, insan olmanın önemli bir parçası sonuçta. Fakat bu özelliğimiz derin bir kaygı hissine de sürükleyebiliyor bizi. 111 Hz'in bu bölümünde kişisel gelişim ve gelecek kaygısı konularına farklı bir perspektiften bakıyoruz. Böylesi süreçlerde küçük adımların nasıl büyük etkiler yaratabileceği üzerinde duruyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------

Bu bölüm Garanti BBVA Emeklilik hakkında reklam içermektedir.

214 - Kendine Yatırım Yapmanın Formülü

Walter White, Tony Soprano, June Osborne gibi ekran başında izlerken desteklediğimiz, hatta bağ kurduğumuz anti kahramanlarla gerçek hayatta karşılaşsak ne olurdu? Muhtemelen arkamıza bakmadan kaçardık. Peki ama ahlaki açıdan kusurlu, hatta suç işleyen bu "anti kahramanları" neden bu kadar seviyoruz? 111 Hz’in bu bölümünde mitolojik hikayelerden modern psikoloji deneylerine, Carl Jung’un "gölge benlik" kavramından neoliberalizmin etkilerine uzanan bir yolculuğa çıkıyor; içimizdeki karanlık yanla yüzleşmemizi sağlayan bu karakterlerin cazibesinin ardındaki sırları keşfediyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

213- Anti Kahramanları Neden Severiz?

Breaking Bad ve Better Call Saul gibi yapımlardan tanıdığımız Vince Gilligan, son günlerde yeni dizisi Pluribus ile gündemde. Bir mutluluk salgınında, yaşananlara tek itiraz eden Carol'ın hikâyesini izlediğimiz bu dizi, bize insan ve topluluk olmaya dair çok önemli sorular soruyor. 111 Hz'in bu bölümünde Pluribus'un tartışmamızı istediği bazı kavramlara odaklanıyoruz. Tüm dünyaya karşı gelebilmenin yollarını arıyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

212 - Tüm Dünyaya Karşı Gelebilir misin: Pluribus

111 Hz'in bu bölümünde, hepimizin zaman zaman içine düştüğü o tanıdık hissi inceliyoruz: Bir yere, bir topluluğa ve hatta kendimize bile ait hissedememe hali. Antik kabilelerden modern şehirlere, dijital kalabalıklardan kendi iç dünyamıza uzanan bu yolculukta, aidiyet duygusunun nasıl değiştiğine ve kendine ait olmanın ne demek olduğuna bakıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

211- Kendine Ait Olmak

111 Hz'in bu bölümünde, Ursula K. Le Guin'in kült bilimkurgu romanı Rüyanın Öte Yakası dünyasına gidiyor; gerçekliği rüyalarıyla değiştirebilen George Orr ve onun idealist terapisti Dr. Haber'la tanışıyoruz. Acaba iyileştirme arzusu, tehlikeli şekilde tanrıcılık oynamaya dönebilir mi? Güç zehirlenmesi ve narsisizm arasındaki farklar üzerinden; kusursuzluk istemine karşı karanlıkta dahi akışta kalabilmek mümkün mü, sorusuna cevap arıyoruz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Maya Gedik, Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

210 - Gerçekliği Değiştirme İdeali: Rüyanın Öte Yakası

Bir parça beden ve bir parça ruh... Dr. Victor Frankenstein'ın esas gayesi bu ikisini birleştirip, yaşamı yeniden var etmekti. Onun hikayesi korku ve bilim kurgu dünyasının yarattığı en derin sorgulamayı da beraberinde getirmişti. 111 Hz'in bu bölümünde Frankenstein'ın hikayesinden yola çıkarak insanın komplekslerine, kibrine ve tanrısal mükemmeliyeti arayışını anlamaya çalışıyoruz. Bu gizemli yolculukta insan benliğine dair cevapları arıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

209 - İçimizdeki Canavar ve Mesih Kompleksi: Frankenstein

19 Ekim 2025 Pazar günü sabahın erken saatlerinde Louvre Müzesi'nde yaşanan soygun tüm dünyada büyük bir yankı uyandırdı ve şu soruyu da beraberinde getirdi: Sanat hırsızları, ünlü tabloları, eşsiz eserleri çalan kişiler onları neden çalıyor? Herkesin tanıdığı, dünyaca ünlü tabloları öylece satmaları mümkün olmadığına göre motivasyonları ne olabilir? 111 Hz'in bölümünde sanat hırsızlığının ardındaki psikolojiyi, tarihin en şaşırtıcı soygunlarını ve kaybolan eserlerle birlikte silinen hikayeleri anlatıyoruz.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Kevser Yağcı Biçici

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

208 - Sanat Hırsızlığı ve Ünlü Soygunlar

Artık hayatı sürekli ekranlar üzerinden takip ediyoruz. Dijitalleşen dünya yaşantımızı epey kolaylaştırdı hiç şüphesiz. Ancak derinlerde bir yerde bizi diğer türlerden ayıran sosyal bir varlık olma özelliğimizi de etkilemeye başladı. 111 Hz'in bu bölümünde dijitalleşmenin sosyal ilişkilerimize olan etkisine odaklanıyor, bu sürece alternatif olarak doğan Unplugged Akımı'nın doğuşunu inceliyoruz.


Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Özgür Yılgür

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

207 - Ekranı Kapat: Unplugged Akımı

Ülkemizin çok değerli sporcular yetiştirdiği aşikar, son yıllarda ise takım sporlarında en çok ses getirenlerden biri A Milli Kadın Voleybol Takımımız. Kazandıkları kupalar kadar, kendilerinden emin duruşlarıyla birlik hissini ve kadın olmanın gücünü yeniden tanımlıyorlar. Peki bu dönüşüm nasıl oldu? Yani nasıl oldu da voleybol, diğer takım sporlarından kendini sıyırıp hepimizin ortak kalp atışına dönüştü? 111 Hz'in bu bölümünde voleybolun geçmişini, tarihe damga vuran maçları ve voleybolu yaygınlaştıran faktörleri inceliyoruz.









Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Aslı Candaş

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

206- Biz Neden Voleybol Ülkesiyiz? 

Şehrin dışında kalan tekinsiz plajda verdiğimiz mola, bizi hiçbir kategoriye uymayan "Kayıp Şey" ile karşılaştırıyor. Rutinin, kuralların ve betonarmenin hüküm sürdüğü gri bir dünyada, tanıştığımız ilginç yaratığı yuvasına götürmek için Shaun Tan'in etkileyici eseri içerisinde bir maceraya çıkıyoruz. 111 Hz'in bu bölümünde;  yapacak daha önemli işleri olanların arasında, kayıp şeyin aslında ne olduğunu keşfedeceğiz. 



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Gülşah Dim

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

205 - Yapacak Daha Önemli İşleri Olanlara: Kaybolmanın Hikayesi

"Çok yükseklerden uçma, sonra düşüşün sert olur!" Buna benzer cümleleri hayatınızda duymuş olmalısınız. Peki ya size, yüksekleri hedeflemenin, çağımızda sandığımızdan daha az tehlikeli ve sandığımızdan çok daha faydalı olduğunu söylesem? Öyleyse, çıtamızı nasıl daha yükseklere koyabiliriz? Ve hedefimize ulaşmaktan bizi alıkoyan o büyük engeli, nasıl aşabiliriz?



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Zuhat Taşer

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media



Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠⁠podbeemedia.com⁠⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------



Bu podcast reklam içermektedir.

11 - İkarus Aldatmacası: Yüksekten Uçmanın Faydaları

Öyle hikayeler vardır ki onları sadece dinleyerek anlayabilirsiniz. Barış Özcan, sanat, tasarım ve teknoloji dünyasından en sıradışı hikayeleri paylaştığı "111 Hz" ile sizleri eşsiz bir işitsel yolculuğa davet ediyor. Kulaklıklarınızı takın ve yepyeni bir deneyime hazır olun.

Barış Özcan ile 111 Hz

Öyle bir ses hayal edin ki, bedeninizde bilinçli bir şekilde kontrol edemeyeceğiniz etkiler uyandırsın. Aslında bu sesi gayet yakından tanıyorsunuz, hem de hiç tahmin etmediğiniz kadar yakından. Bu bölümde, bu gizemli sesin izini sürmek için, birlikte biz yolculuğa çıkıyoruz. Sesin sıradışı etkilerine yapılan bir yolculuk bu. Kulaklıklarınızı takmayı ve kemerlerinizi bağlamayı unutmayın.



Sunan: Barış Özcan

Hazırlayan: Berkant Gültekin

Ses Tasarım ve Kurgu: Metin Bozkurt

Müzik Seçimleri: Umut Barış Genç

Yapımcı: Podbee Media




Tüm bölümler ve daha fazlası için ⁠podbeemedia.com⁠'u ziyaret et!



----- Podbee Sunar -------


Bu podcast reklam içermektedir.

Podcast'e Soru Sor

Kaydet - Dinle - Gönder

Bildirimler

Barış Özcan ile 111 Hz

Her hafta eklenen yeni bölümleri kaçırma!